Η τραγική ιστορία της Σπυριδούλας, του κοριτσιού που κακοποιήθηκε βάναυσα από τα αφεντικά της το 1955, παραμένει ένα από τα πιο σοκαριστικά γεγονότα στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ένα παιδί στη βιοπάλη
Το καλοκαίρι του 1953, η 12χρονη Σπυριδούλα αναγκάζεται να αφήσει το φτωχό της χωριό για να εργαστεί ως οικιακή βοηθός στην Αθήνα, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον. Όμως, αυτό που βρήκε στο σπίτι του ζεύγους Βεϊζαδέ ήταν η σκληρότητα και η απανθρωπιά.
Η Αντιγόνη Βεϊζαδέ, η κυρία του σπιτιού, της φερόταν απάνθρωπα. Η μικρή δούλευε αδιάκοπα, χωρίς ξεκούραση και επαρκή τροφή, ενώ δεχόταν καθημερινά σωματική και ψυχολογική κακοποίηση.
Το έγκλημα που συγκλόνισε τη χώρα
Στις 31 Ιουλίου 1955, ο υποτιθέμενος “ευυπόληπτος” άνδρας της οικογένειας, όταν αντιλήφθηκε την απώλεια 50 δολαρίων, κατηγόρησε τη Σπυριδούλα για κλοπή. Η κατηγορία αυτή οδήγησε σε φρικτές πράξεις βίας: ξυλοδαρμούς, δέσιμο, και, τελικά, βασανισμό με ηλεκτρικό σίδερο.
Όταν η Σπυριδούλα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα σε όλο της το σώμα, το ζεύγος προσπάθησε να δικαιολογηθεί, ισχυριζόμενο ότι επρόκειτο για ατύχημα με καυτό νερό.
Η δίκη και η αδικία
Η δίκη που ακολούθησε προκάλεσε πρωτοφανή οργή. Η μαρτυρία της Σπυριδούλας συγκλόνισε το δικαστήριο και το κοινό. Το ζεύγος Βεϊζαδέ καταδικάστηκε σε μόλις πέντε χρόνια φυλάκισης λόγω πρότερου έντιμου βίου, μια ποινή που εξόργισε την κοινωνία.
Η αγάπη του κόσμου
Η ιστορία της Σπυριδούλας προκάλεσε πρωτοφανές κύμα συμπαράστασης. Χιλιάδες Έλληνες συνεισέφεραν οικονομικά, ενώ προσωπικότητες από τον καλλιτεχνικό και πολιτικό χώρο την επισκέφθηκαν. Παρά τις προτάσεις για κινηματογραφικές ταινίες και την ευρύτερη αναγνώριση, τα ψυχικά τραύματα της μικρής δεν μπόρεσαν ποτέ να επουλωθούν πλήρως.
Ένα διαχρονικό σύμβολο
Η Σπυριδούλα έγινε σύμβολο της κακοποίησης και της βιοπάλης. Η ιστορία της θυμίζει την ανάγκη για διαρκή επαγρύπνηση απέναντι στη βία και την εκμετάλλευση, ενώ ενέπνευσε γενιές να αγωνιστούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σήμερα, η μνήμη της Σπυριδούλας παραμένει ζωντανή ως υπενθύμιση ότι η ανθρωπιά και η δικαιοσύνη δεν πρέπει ποτέ να θεωρούνται δεδομένες.
