Δεν είμαι από εκείνα τα άτομα, που μόλις χτυπήσουν, κατευθείαν τρέχουν στο γιατρό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συμπτώματα, που μπορώ να έχω. Έτσι, το 2017 κατέληξα να έχω από έναν απλό βήχα, έναν επίμονο βήχα. Ο βήχας μου παρέμεινε για πάρα πολύ καιρό, μέχρι που φτάσαμε στο 2018. Ο βήχας μου είχε γίνει τόσο επίμονος, που σχεδόν δεν σταματούσε ποτέ.
Το επόμενο σύμπτωμα που παρουσίασα ήταν η αισθητή μείωση του βάρους μου. Έτσι, αποφάσισα να επισκεφθώ τον προσωπικό ιατρό μου. Μου πρότεινε να κάνω εξετάσεις αίματος και μου έδωσε αντιβιοτικά. Καμία βελτίωση. Έτσι, αποφάσισε να μου παραπέμψει στην ακτινογραφία θώρακος. Εκεί, βρέθηκε και το πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσω. Είχα όγκο στο στήθος. Συγκεκριμένα, έναν όγκο 8 εκατοστών στον δεξιό πνεύμονά μου. Ήταν πλέον γεγονός. Είχα καρκίνο.
Αυτά που ακολούθησαν
Μετά από δύο εβδομάδες συνέβησαν και χειρότερα. Ο ογκολόγος που συνομιλούσα, μου είπε ότι έπασχα από μία σπάνια και επιθετική μορφή καρκίνου. Ωστόσο, δεν είχε εξαπλωθεί. Οι χημειοθεραπείες ξεκίνησαν αμέσως. Στην ηλικία των 37 ετών, περνούσα 2 με 3 ημέρες της εβδομάδας στο νοσοκομείο. Έπρεπε, όμως να δώσω μια μάχη.
Μέσα σε λίγους μήνες, όλες οι τρίχες του σώματός μου, είχαν εξαφανιστεί. Οι μεταγγίσεις αίματος ήταν πολύ συχνές. Κέρδισα τη μάχη, με τη στήριξη δικών μου ατόμων. Πηγαίνω για εξετάσεις ανά τρίμηνο καθ δουλεύω καθημερινά. Αν η κατάστασή μου παραμείνει έτσι, θα έχω θεραπευτεί.
Ευχαριστώ το θεό και θαυμάζω το σώμα μου. Και μην ξεχνάτε…. Είναι σημαντικό να ζητάτε βοήθεια, όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά. Η υγεία μας είναι πάνω από όλα. Οφείλουμε να την προστατέψουμε. Να την προστατέψουμε για εμάς, αλλά και για όσους μας αγαπούν.
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
