Ασημίνα Φρατζέσκου
Η αγάπη δεν είναι εύκολη δουλειά. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που υποστηρίζουν ότι το να είσαι σε μία σχέση θα έπρεπε να είναι εύκολο, αλλά αυτό δεν ισχύει. Αυτό που όντως ισχύει είναι πως η απόφαση να δουλεύουμε μαζί τα προβλήματα που προκύπτουν, θα έπρεπε να είναι εύκολη.
Μία γυναίκα μοιράστηκε στο ίντερνετ την αγανάκτησή της για την έλλειψη ρομαντισμού στον γάμο της. Τελικά ζήτησε διαζύγιο από τον άντρα της, αλλά η απάντησή του ήταν απλά αποστομωτική! «Ο σύζυγός μου είναι μηχανικός και είμαστε μαζί εδώ και 5 χρόνια: 3 σχέση και 2 γάμος.
Σιχαίνομαι να το παραδεχτώ, αλλά κουράστηκα. Λατρεύω τον σταθερό χαρακτήρα του και το αίσθημα του να ξαπλώνω στο στήθoς του. Κάτι όμως δεν μου μοιάζει σωστό πλέον.
Είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος και όταν έχει να κάνει με σχέσεις και τα συναισθήματά μου, αποζητώ τον ρομαντισμό. Ο άντρας μου όμως είναι το εντελώς αντίθετο.
Μια μέρα, αποφάσισα να ζητήσω διαζύγιο. «Γιατί;» με ρώτησε σοκαρισμένος. «Κουράστηκα. Αντί να είναι τονωτικός, αυτός ο γάμος μου στερεί όλη την ενέργεια. Τη θέληση για ζωή» απάντησα. Δε μου μίλησε όλο το βράδυ πράγμα που με έκανε να νιώθω ακόμη πιο απογοητευμένη.
Ο άντρας που υποτίθεται ότι με αγαπούσε δε μπορούσε καν να εκφράσει τα συναισθήματά του για μένα. Και τότε τελικά με ρώτησε: «Τι μπορώ να κάνω για να σου αλλάξω γνώμη;»
Στην αρχή δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Δεν μπορείς να αλλάξεις την προσωπικότητα κάποιου απλά και μόνο επειδή το θέλεις. Ένιωσα ανήμπορη. Κοιτώντας τον στα μάτια είπα: «Θα σου κάνω μία ερώτηση. Αν μπορείς να πείσεις την καρδιά μου με την απάντησή σου, θα αλλάξω γνώμη. Ας πούμε ότι υπάρχει ένα λουλούδι σε έναν λόφο και γνωρίζουμε πως αν το κόψουμε, θα πεθάνεις. Θα το έκανες για μένα;»
Σταμάτησε για ένα λεπτό και στη συνέχεια είπε: «Θα σου δώσω την απάντησή σου αύριο…» Οι ελπίδες μου έμοιαζαν να εξανεμίζονται. Το επόμενο πρωί που ξύπνησα έλειπε. Με τη γωνία του ματιού μου είδα ένα κομμάτι χαρτί στο κομοδίνο, κάτω από ένα ποτήρι γάλα.
Η πρώτη γραμμή έγραφε: «Δε θα έκοβα το λουλούδι, αλλά άσε με τουλάχιστον να σου εξηγήσω το γιατί…» Χρειάζομαι τα δάχτυλά μου ώστε να φτιάχνω τον υπολογιστή σου όταν τον χαλάς και δε δουλεύει. Συνηθίζεις να αφήνεις τα κλειδιά σου στο σπίτι, οπότε χρειάζομαι τα πόδια μου για να τρέχω να ανοίξω την πόρτα για σένα.
Πάντα χάνεσαι όταν ταξιδεύουμε σε άλλες πόλεις, οπότε χρειάζομαι τα μάτια μου για να σου δείχνω το δρόμο. Πάντα παθαίνεις κράμπες εκείνες τις μέρες του μήνα, οπότε πρέπει να κρατήσω τις παλάμες μου για να σου χαϊδεύω την κοιλιά μέχρι να σου περάσει. Χρειάζομαι το στόμα μου για να σου λέω αστεία και ιστορίες όταν βαριέσαι.
Τα μάτια σου έχουν ήδη πρόβλημα οπότε χρειάζομαι τα δικά μου για να σε πηγαίνω βόλτες στην παραλία ώστε το ηλιοβασίλεμα να λούζει το πρόσωπό σου και η άμμος να γαργαλάει τα πόδια σου. Εκτός αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που σε αγαπάει περισσότερο απ” ότι εγώ, δε θα μπορούσα λοιπόν να κόψω αυτό το λουλούδι και να πεθάνω…
Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπό μου, έπεσαν στο γράμμα και η μελάνη μουτζουρώθηκε. «Τώρα που τελείωσες το διάβασμα, αν σε ικανοποίησε η απάντησή μου σε περιμένω κάτω με το αγαπημένο σου ψωμί και γάλα» ήταν η τελευταία γραμμή. Έτρεξα αμέσως κάτω και τον βρήκα να περιμένει με αγωνία, αλλά όταν με είδε χαμογέλασε. Εκείνη τη στιγμή ήξερα πως ποτέ, κανείς δε θα με αγαπήσει όσο αυτός και αποφάσισα να αφήσω το λουλούδι εκεί που ήταν…».
