Ιωάννα Λαμόρ
Της Περσεφόνης Χρυσαφίδου
Η μάνα που δεν εργάζεται, δεν θα ακούσει ποτέ το “μπράβο” και το “ευχαριστώ” που της αξίζει…
Αν μπορείς να μην εργάζεσαι και να μένεις στο σπίτι με τα παιδιά, είσαι πολύ τυχερή θα σου πουν. Θα σου πουν επίσης πως έχεις την τύχη να είσαι παρούσα σε κάθε πρώτη τους φορά, σε κάθε νέα επιτυχία, σε κάθε πρώτη λέξη, στα πρώτα βήματα, στις πρώτες κουταλιές, μα και στα δύσκολα.
Ναι, σίγουρα είναι πιο εύκολο να μπορείς να φροντίσεις το παιδί σου όταν αρρωσταίνει, χωρίς να πρέπει να το αφήσεις για να δουλέψεις. Αυτές είναι κάποιες από τις πλευρές για τις οποίες μπορεί να σου μιλήσει σίγουρα μία εργαζόμενη μητέρα και για τις οποίες εκείνη νιώθει ενοχές που τις έχασε. Μα είναι και κάποια άλλα κομμάτια, για τα οποία μπορεί να μιλήσει μόνο εκείνη που δεν εργάζεται, είτε από επιλογή, είτε συγκυριακά.
Το να μένεις σπίτι, μεγαλώνοντας τα παιδιά σου, είναι ως ένα βαθμό μεγάλη ευλογία. Ωστόσο, κάπου μέσα στην παιδική καθημερινότητα, στη ρουτίνα, στα συνεχόμενα “μαμά” και στη σπάνια κοινωνική επαφή με οποιονδήποτε ενήλικα κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου. Ίσως να τον χάνεις και να τον ξεχνάς περισσότερο απ’ όσο αντιλαμβάνεσαι ή συνειδητοποιείς κάποιες φορές. Με προσπάθειες τον ξαναβρίσκεις, αλλά η τραμπάλα αυτά είναι συνεχόμενη, με μικρά και σύντομα διαλείμματα.
Γιατί πολλές φορές μετά από εξαντλητικά παιχνίδια και έχοντας δείξει τη δέουσα υπομονή στις παιδικές εξάρσεις, νιώθεις μόνη. Γιατί κάποιες φορές κι ενώ δε μετανιώνεις ούτε ένα λεπτό για το πλάσμα που έφερες στον κόσμο, σκέφτεσαι πόσα από τα όνειρά σου κοιμούνται ακόμη στο μυαλό σου. Γιατί έρχονται στιγμές που θέλεις μία ώρα μόνο χωρίς να σου απευθύνει κανένας τον λόγο, χωρίς να πρέπει να δώσεις λύση σε κάποιο ζήτημα, χωρίς να πρέπει να υπάρχει “πρέπει”. Χρειάζεσαι μία ώρα για τον εαυτό σου και μόνο. Γιατί είναι βράδια, που έχοντας καταπιεί πολλές φορές τα νεύρα σου και την κούρασή σου, όλο αυτό νιώθεις να σε ξεπερνάει και το αφήνεις να γίνει λυγμός μέσα στο μπάνιο, όπου το νερό μπερδεύεται με τα δάκρυα.
Είναι αυτές οι πλευρές για τις οποίες σπάνια θα σου μιλήσουν, μήπως και παρεξηγηθούν ότι δεν αγαπούν τα παιδιά τους. Γιατί η μητρότητα σε πολλά σημεία της απαιτεί τη μέγιστη αυταπάρνηση και όλες αυτές οι στιγμές θα σε βρίσκουν απροετοίμαστη, καθώς αναρωτιέσαι αν θα τα καταφέρεις την επόμενη μέρα.
Μην περιμένεις να τ’ ακούσεις, δε θα σου πουν. Δε θα σου πουν για τις άυπνες νύχτες, για τους φίλους που σιγά σιγά εξαφανίζονται, για το πόσο έντονα νιώθεις να χάνεις την αυτοπεποίθησή σου, για το πόσο λίγο, έως καθόλου, ελκυστική αισθάνεσαι, για το πόσο ανάγκη έχεις ένα ποτήρι κρασί μόνη σου, για το πόσο ένοχη νιώθεις για όλα αυτά. Κανείς δε θα μπορεί να σου περιγράψει πόσο τεράστιο θυμό θα νιώσεις, όταν ακούσεις να σου λένε “μα, δεν κάνεις τίποτα, απλά είσαι σπίτι με τα παιδιά.”.
Το να είσαι μαμά είναι από μόνο του κάτι τρομερά δύσκολο, ίσως από τα δυσκολότερα καθήκοντα. Μα το να είσαι μαμά που μένει όλο το εικοσιτετράωρο στο σπίτι είναι μία πρόκληση, που δοκιμάζει τον ίδιο σου τον εαυτό. Αγαπάς τα παιδιά σου όσο τίποτα, παραπάνω και από τον εαυτό σου, αλλά δυστυχώς δεν είναι όλα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη και αυτό είναι κάτι που μόνο αν το ζήσεις, θα το καταλάβεις.
