Φαίη Αλεξοπούλου
Ιδιοφυής και παράλληλα ταπεινός μουσικός, ο Νίκος Αντύπας απεβίωσε το βράδυ της Δευτέρας 31/1, σε ηλικία 68 ετών, μετά από σύντομη νοσηλεία στην εντατική λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου που υπέστη.
Πολλοί συμπορεύτηκαν, ονειρεύτηκαν, ταξίδεψαν, για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, με τα τραγούδια που είτε έγραψε είτε ανέδειξε με τις υπέροχες ενορχηστρώσεις του.
Socrates, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιώργος Νταλάρας, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας είναι μόνο κάποιοι από τους καλλιτέχνες που χρωστούν στον Νίκο Αντύπα ορισμένες από τις λαμπρότερες στιγμές της μουσικής διαδρομής τους. «Σαν Ηφαίστειο που Ξυπνά», «Δι’ Ευχών», «Διθέσιο», «Λάβα», «Να Ζήσω ή Να Πεθάνω» είναι μερικά από τα πιο δημοφιλή κομμάτια που φέρουν την υπογραφή του. Μία μουσική υπογραφή που θα μείνει χαραγμένη στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.
«Δεν θέλω να ξέρουν εμένα αλλά τα τραγούδια μου» δήλωνε συχνά στις συνεντεύξεις του ο πρωτοπόρος συνθέτης, χάρη στον οποίο συντελέστηκαν αρκετές φορές σημαντικότατες τομές στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι ξεκίνησε την πορεία του από τους θρυλικούς Socrates, το θρυλικό ελληνικό progressive rock συγκρότημα, που η φήμη του ξεπέρασε τα στενά όρια της πατρίδας μας. Δέκα χρόνια πριν την έναρξη της συνεργασίας τους, μαθητής ακόμα, άκουσε για πρώτη φορά τον Σπάθα και τον Τουρκογιώργη να παίζουν Χέντριξ και έσπασε την κιθάρα του. «Μέχρι τότε νόμιζα πως είμαι πολύ καλός κιθαρίστας!» θα εξομολογηθεί αργότερα.
Το 1985, θα γίνει μέλος της dream team του εμβληματικού, παρθενικού δίσκου των αδελφών Κατσιμίχα «Ζεστά Ποτά», ο οποίος σηματοδότησε μία νέα εποχή της εγχώριας δισκογραφίας. Ο ίδιος και ο Γιάννης Σπάθας αναλαμβάνουν την ενορχήστρωση, με τον Μανώλη Ρασούλη στο ρόλο του παραγωγού και τον Μάνο Ξυδούς ως τον άνθρωπο – κλειδί για την είσοδο του διαφορετικού και εξαιρετικού αυτού δίσκου στην δισκογραφία. Τα πρωτοποριακά ενορχηστρωτικά του «αγγίγματα» σε τραγούδια λατρεμένα όπως τα «Ρίτα Ριτάκι», «Μια Βραδιά Στο Λούκι», «Φάνης», «Υπόγειο» και «Γέλα Πουλί Μου» θα αφήσουν εποχή.
Ο Νίκος Αντύπας δεν έθετε όρια και περιορισμούς στη μουσική. Δεν επέτρεπε στις ταμπέλες να μπουν εμπόδιο στη δημιουργικότητά του και την καλλιτεχνική φαντασία του. Ήθελε να διακρίνει στις επαγγελματικές συνεργασίες του ένα ροκ στοιχείο. Άλλωστε, ο αυθεντικός χαρακτήρας του είχε κάτι ροκ και επαναστατικό.
