ΚLARINA BOURANA: Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το Ελληνικό καλοκαίρι

Σόρι που στο χαλάω, αλλά ειλικρινά, δεν ξέρω κανέναν κανονικό άνθρωπο που να βιώνει το ελληνικό καλοκαίρι (σε όλη τη διάρκεια του) όπως οι διαφημίσεις των παγωτών και των αναψυκτικών. Μεσ’ την καλή χαρά, με κοιλιακούς φέτα, δίπλα σε μια πισίνα χορεύοντας μαρακαϊμπο. Που κι αυτό από μόνο του εφιάλτης είναι. Μόνο κάποια εντελώς καμένη βρίσκει παραδείσιο το τουριστικό all inclusive συγκρότημα και χορεύει σαν να έχει πάρει ecstasy, πίνοντας πορτοκαλάδες και ακούγοντας άθλια μουσική. Και μόνο ένας μαλάκας, επιλέγει άθλιο φαγητό και σέρβις με σούπερ νόβα ΦΠΑ στην εστίαση, όταν μισή ώρα δρόμο με το βαπόρι στην Τουρκία απέναντι, το έχεις στα μισά. Σαν να μου λες ότι έχεις δύο περίπτερα στη γειτονιά σου που το ένα πουλάει τα τσιγάρα 3 ευρώ, το άλλο 7 κι εσύ πας και τα αγοράζεις από το περίπτερο με τα 7. Για ποιο λόγο? Επειδή είσαι μαζόχας ή επειδή το ακριβό περίπτερο είναι πιο κοντά στο σπίτι σου και πρέπει να τονώσεις την εθνική του οικονομία; Σόρι κούκλα μου αλλά αν για να τονώσω την εθνική μου οικονομία πρέπει να μην έχω λεφτά για όλο τον υπόλοιπο μήνα, (που δεν έχω) μη σώσει και τονωθεί, ας μείνει χτικιάρα (που ούτως ή άλλως θα μείνει όπως μάθαμε πρόσφατα).
Δύο ελληνικά All Inclusive ξενοδοχεία στη Χαλκιδική στα καλύτερα του κόσμου!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος μαζικής λοβοτομής από το ελληνικό καλοκαίρι. Γιατί στην ουσία, το όλο πάρτι αρχίζει και τελειώνει μέσα σε 30 μέρες άδεια από τη δουλειά σου, κι αυτές δε θα τις πάρεις ολόκληρες αλλά σε μερίδες. 10 το καλοκαίρι, άλλες 10 το Χριστούγεννο (αν δεν έχεις βάρδια) και άλλες 10 της Φανερωμένης μπας και φανερωθείς κι εσύ στον κόσμο. Από τις οποίες 30 το πολύ να έχεις λεφτά ή κουράγιο για να βρεθείς 10 μέρες κάπου έξω από την πόλη σου. Τις υπόλοιπες 20 θα κοιμάσαι συνέχεια με υπερκόπωση και κατάθλιψη. βλέποντας σε κατάσταση ύπνωσης από τα ηρεμιστικά την επανάληψη του “Καφέ της Χαράς”. Από τις οποίες 10 μέρες στο νησί, ειδικά αν είσαι σύζυγος λεβεντομαλάκα με δύο παιδιά, θα περάσεις τις 7 πλένοντας και ταίζοντας τα πιτσιρίκια. Την ώρα που θα παρακολουθείς από το θλιβερό room to let μπαλκόνι σου (αν έχει μπαλκόνι) το μαλάκα σου να περιφέρεται στο δρόμο με το μαγιό, τον πεσμένο κώλο και τη μπυροκοιλιά, πεπεισμένος ότι όλες οι τουρίστριες θέλουν σαν τρελές να πηδηχτούν μαζί του.
Μολονότι γουστάρω να είμαι ισοπεδωτικός πρέπει να παραδεχτώ ότι πιθανότατα δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το Ελληνικό καλοκαίρι. Αλλά αυτό ανήκει πλέον στην ικανότητά σου να βλέπεις τα πράγματα σαν σινεμά. Μαγικές παραλίες, ελευθερία, ερωτισμός από τη μία. Κωλόμπαρα με μπόμπες και τουρίστριες να ξερνάνε από έξω, αγένεια στο σέρβις και τιμές μπίζνες κλας ακόμα και για κονσέρβα από σούπερ μάρκετ, από την άλλη. Το θαύμα του Ελληνικού τουρισμού λοιπόν ή το τραύμα του? Τι σου μένει από το ελληνικό καλοκαίρι για το υπόλοιπο? 3μιση μήνες αφόρητης ζέστης, για τους κατοίκους των αστικών κέντρων, με αϋπνία, λογαριασμούς ρεύματος λόγω ερκοντίσιον που θα ισοπεδώσουν όση οικονομία έκανες το χειμώνα από το πετρέλαιο που δεν έκαψες, ιδρώτα, απλυσιά, γκρίνια και οριακή ψυχοπάθεια. Σε όλα τα επίπεδα. Δεν έχω ακούσει περισσότερα γαμωσταυρίσματα από σπίτια γειτόνων λόγω σπασμένων νεύρων το καλοκαίρι και δεν είναι τυχαίο που τον Αύγουστο στις ειδήσεις μαθαίνεις για τουλάχιστον 5 φονικά παράκρουσης.
Μέσα σε μια Αθήνα θάλαμο αερίων, στον οποίο όλοι προσποιούνται ότι πρέπει να συνεχίσουν να φέρονται φυσιολογικά. Με πιο ρεζίληδες (χωρίς να φταίνε οι ίδιοι) αυτούς τους κακόμοιρους που ο καθωσπρεπισμός των ληστρικών πολυεθνικών ιδρυμάτων στα οποία εργάζονται, τους υποχρεώνει να φοράνε πουκάμισο, γραβάτα και μαύρο σακάκι. Στους 40 κελσίου. Για να είναι ευπρεπείς. Στην χώρα της ανεξάντλητης απρέπειας. Σημασία έχει να δείχνεις και να φαίνεαι όσο κι αν ιδρώνεις. Αν ιδρώνεις πολύ πάρε αποσμητικό 48 ωρών διάρκειας, αποκλειστικά κατασκευασμένο για όσους δεν βρίσκουν χρόνο λόγω δουλειάς να πλυθούν. Και σε διαμερίσματα μικροαστικής θλίψης, με μοναδική ευκαιρία ψυχαγωγίας τις επαναλήψεις ψυχαγωγικών εκπομπών από το Δεκέμβριο με στολισμένο το χριστουγεννιάτικο δεντρο στο σκηνικό. Να βλέπει ο φτωχός που σχεδόν έχει κάνει τη μούρη του κιμά κολλώντας την στον ανεμιστήρα και να ευφραίνεται με ψευδαίσθηση ότι έξω κάνει ψύχρα. Όπως λειτουργεί το πορνό για τον αγάμητο. Κι όπως εγώ έκλεισα για μισή ώρα το γάτο μου στην κατάψυξη να δροσιστεί και δεν μου μιλάει από τότε, μόνο όταν του βάζω να φάει.
Δε νομίζω ότι υπάρχει πιο ηλίθια φράση από το ξερατό που λέει «ο χειμώνας είναι για τον πλούσιο και το καλοκαίρι για το φτωχό». Πας καλά; Το χειμώνα, μια το κρύο, μια η βροχή, στρώνεις κώλο μέσα και ξεγελιέσαι για την αφραγκιά σου, λέγοντας «που να τρέχω τώρα». Το καλοκαίρι όμως που από τον ιδρώτα ο έρμος ο κώλος σου έχει βγάλει μπιμπίκια; Που να τον σύρεις; Μια απλή, αξιοπρεπής έξοδος σε ένα μπαρ δε θα τις σηκώσει τις τρεις βότκες? Θα τις σηκώσει. Καλησπέρα σας και 25 ευρώ πριν καν προλάβεις να κάνεις κεφάλι. Εκτός κι αν θυμηθείς τα λυκειακά σου χρόνια, και αρχίζεις να κυκλοφορείς στις πλατείες σαν μεταμοντέρνος Ορέστης Μακρής, κραδαίνοντας ένα μπουκαλάκι ούζο. Είμαστε η ωραιότερη χώρα του κόσμου θα μου πεις. Ναι? Έχεις πάει σε όλες τις άλλες δηλαδή να φανταστώ; Έχουμε τις καλύτερες παραλίες του κόσμου θα συνεχίσεις. Εντάξει, εδώ θα πάω πάσο. Έχουμε την πιο άσχημη πρωτεύουσα του δυτικού πολιτισμού όμως, θα σου απαντήσω. Χέστηκα για τις παραλίες. Δεν είναι οι παραλίες η εικόνα που μου διαμορφώνει την καθημερινή μου αισθητική. Είναι η μυρωδιά από κάτουρα και σκουπίδια, οι άστεγοι πεταμένοι στους βρώμικους δρόμους, τα σκονισμένα μπαλκόνια με βρακιά και κυλότες που κρέμονται από τα σκοινιά της μπουγάδας, τα σκυλάδικα που ακούγονται από τα ανοιχτά παράθυρα, τα ράντζα «κακοποιημένων» ασθενών στα γηροκομεία και οι πορείες περήφανων γενικώς.
Οι αττικές οργανωμένες παραλίες που θυμίζουν από το συνωστισμό και την απόγνωση, ένα εναλλακτικό παραθαλάσσιο Άουσβιτς ιατρικών πειραμάτων αντοχής στα κολοβακτηρίδια. Η αμορφωσιά και η ηλιθιότητα λόγω πνευματικής και οικονομικής ένδειας στα πρόσωπα των πιτσιρικάδων των Μall, που μαζεύονται για να πάρουν αυτόγραφα από τον σκυλά της μόδας και να χαζέψουν βιτρίνες με προϊόντα που ποτέ δεν θα έχουν την ικανότητα να αγοράσουν. Ή μάλλον να χαζέψουν βιτρίνες που προδιαγράφουν το εργασιακό μέλλον των ίδιων των παιδιών, αφού σε λίγα χρόνια, όσοι δεν έχουν γίνει πουτάνες για να βγάζουν αξιοπρεπή λεφτά, θα εργάζονται με 300 ευρώ και οχτάωρο ορθοστασίας, ακριβώς πίσω από αυτές τις βιτρίνες. Οι λασπωμένες σαγιονάρες από τον ιδρώτα στο κέντρο της πόλης που τις φοράμε για να αισθανθούμε ότι αφού δεν κάνουμε διακοπές, είμαστε σε καλοκαιρινή διάθεση. Τα θλιβερά πολιτιστικά φεστιβάλ κάθε δήμου και νταμαριού που ανεβάζουν Μπρεχτ σε κοινο που ψάχνει με απόγνωση το που πουλάνε γρανίτα. Οι επώνυμοι λαδωμένοι με το μουρουνέλαιο μισής φάλενας στην παραλία, να μπλέκουν στις δηλώσεις τους την βούρτσα με τη Λούτσα ποζάροντας σαν σούπερ γκομενάκια στα 40 τους, αγκαλιά με μια σανίδα του σερφ, ενώ το βράδυ έχουν σπέσιαλ εμφάνιση στο club “Kotetsi”. Οι απλοί και καλά αθώοι καθημερινοί άνθρωποι που έχουν γεμίσει την παραλία με τρία τάπερ σουτζουκάκια που είναι κι ελαφρύ σαν φαγητό το καλοκαίρι κι ένα μουσικό κουτί που παίζει στο τέρμα Χολίδη, κι ενώ διαβάζουν τα σαδομαζό γαμήσια στις “50 αποχρώσεις του Γκρι” ,ταυτόχρονα φωνάζουν στο υπέρβαρο παιδί τους μέσα στη θάλασσα “Γιαννάκη αν πνιγείς θα σε σκοτωσω”. Ε αν πνιγεί τσάμπα ο κόπος μαντάμ να τον σκοτώσετε κιόλας να πάτε φυλακή.
Σε ένα ακόμα μακρύ ζεστό, εξοντωτικό ελληνικό ερωτικό καλοκαίρι. Τόσο ερωτικό όσο κάθε αγοραία συνουσία πάνω σε λεκιασμένα σεντόνια μπουρδελοξενοδοχείου. Ένα καλοκαίρι που κάθε χρόνο, θυμίζει όλο και περισσότερο, πρελούδιο αποκτήνωσης ενός ασταμάτητου χειμώνα που ήδη έχει ξεκινήσει. Το καλοκαίρι είναι ή δεν είναι μέσα σου. Οι πολλοί το χρησιμοποιούν σαν άλλοθι της μιζέριας τους, δίνοντάς του τη μιζέρια τους. Κάποιοι από οικονομικλη ανάγκη που θα το περάσουν σε μια ανυπόφορη πόλη όπως η Αθήνα. Κάποιοι άλλοι από βλαχομαγκιά πασαρέλας σε νησιά και ξαπλώστρες με τιμές που τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι μηνύσιμες.Το καλοκαίρι στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι το ομορφότερο καλοκαίρι του κόσμου. Αν δεν είχε μετατραπεί σε ένα κατασκευασμένο τουριστικό θαύμα μόνο για λίγους κι εκλεκτούς. Αν είχε μάθει να σέβεται τη μαγεία του όπως και οι πολίτες αυτής της χώρας τη μαγεία της. Αντί να τα βλέπουν σαν μικροαστική εκδρομή με ταπεράκια. Δίνοντας το πάτημα, σε όσους (και είναι πολλοί) να τα εκμεταλλευτούν οικονομικά και όχι μόνο, σαν ένα θαύμα που εμείς το έχουμε κάνει τραύμα. Σαν ντιζαίνάτη σαγιονάρα με σαγρέ πατούσα.