Καρδούλες, αυτή η μάστιγα

Όταν ο Κώστας Βαϊμάκης γίνεται έξαλλος
Έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια ένα σωρό πανηγυρισμούς. Τα πιστόλια, το πολυβόλο και τα σώβρακα του Μήτρογλου. Το τόξο του Αμπέντ και του Κλάους. Το κρυμμένο (μέσα στη γροθιά) κωλοδάχτυλο του Τάσου του Μητρόπουλου. Τα χορευτικά του Παναθηναϊκού σε χορογραφία Κλέιτον στο ρυθμό του «Άι σε του πέγο». Έχουμε δει τον Ιντέγε να «κατουράει» την περιοχή, έχουμε δει τον πανηγυρισμό «Βασιλάκης Καϊλας» με τον παίκτη να γονατίζει και να γυαλίζει το παπούτσι αυτού που του έβγαλε την ασίστ. Έχουμε δει παίκτες να κλωτσάνε πινακίδες, να πηδάνε πινακίδες, να παίρνουν το σημαιάκι του κόρνερ αγκαζέ και να το πετάνε, να σκαρφαλώνουν στα κάγκελα. Έχουμε δει εναέριες κωλοτούμπες, έχουμε δει να βάζουν το δάχτυλο στο στόμα και να ζητάνε από τον κόσμο να σωπάσει (ακόμα κι από οπαδούς της ομάδας τους…), έχουμε δει πανηγυρισμό με δάχτυλο – πιπίλα, έχουμε δει τον πανηγυρισμό – Μπεμπέτο προς τιμήν του παιδιού του και ένα σωρό άλλους να βάζουν τη μπάλα μέσα από τη μπλούζα για την έγκυο γυναίκα τους. Έχουμε δει παίκτες να σηκώνουν τα χέρια ψηλά και να ευχαριστούν το Θεό και παίκτες να γονατίζουν και να προσεύχονται, έχουμε δει ένα σωρό παίκτες να φοράνε μάσκα μετά από γκολ (και τον Ίσμαελ Μπλάνκο στα μέρη μας). Έχουμε δει να σηκώνουν μπλούζα και να δείχνουν κάτι που έχουν γράψει στη φανέλα από μέσα, έχουμε δει να βγάζουν φανέλα και να την πετάνε μακριά, έχουμε δει τον Ραούλ να έχει λιώσει τη βέρα του από τα πολλά φιλιά μετά από τα γκολ που έβαζε, μερικές χιλιάδες να κάνουν το ίδιο φιλώντας τη βέρα, τον καρπό τους ή το εσωτερικό του μπράτσου τους. Έχουμε δει πολλά και διάφορα. Και έχουμε τα τελευταία χρόνια κι αυτή τη μάστιγα, με την καρδούλα…
Πού πας ρε φίλε με την καρδούλα ανά χείρας; Ποιος νομίζεις ότι είσαι, ο Γκάρεθ Μπέιλ; Αν είσαι ο Γκάρεθ Μπέιλ και έχει στοιχίσει η μεταγραφή σου καμιά 100στή εκατομμύρια, μπορείς να κάνεις ό,τι θες: και καρδούλες και αγαπουλιές και γιόγκα αν θες. Αλλά αν δεν είσαι ο Γκάρεθ Μπέιλ, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ να κάνεις καρδούλες μετά από γκολ. Όχι σε ελληνικό γήπεδο. Όχι μπροστά στην «4» κύριε Μυστακίδη μου, εκεί που – όπως είπε ο Σταύρος Κόλκας – παλιά απαγορευόταν να φέρει κάποιος γυναίκα στο γήπεδο, με εξαίρεση 3-4 που έρχονταν, οι οποίες είχαν στο πρόσωπο τις γωνίες του Μπρους Λη…

Δεν γίνεται για παράδειγμα κύριε Γιώργο Σαμαρά μου, να ευστοχείς στο πέναλτι που στέλνει την Ελλάδα στους «16» του κόσμου στο 90-φεύγα, να είναι μια ολόκληρη Ελλάδα στα μπαλκόνια και τα παράθυρα και να αλαλάζει λέγοντας πράγματα που δεν επαναλαμβάνονται, να ουρλιάζει ένα ολόκληρο έθνος μέσα στα άγρια μεσάνυχτα κι εσύ να τρέχεις να πανηγυρίσεις κάνοντας καρδούλα… Καρδούλα ρε φίλε και μάλιστα αφιερωμένη όχι στη σύντροφό σου, αλλά στην αδελφή σου. Απαγορεύεται ή τέλος πάντων πρέπει να απαγορευτεί, κανονικά πρέπει να τιμωρείται με την ίδια ποινή που τιμωρείται και το να βγάζεις τη φανέλα: κίτρινη κάρτα τουλάχιστον. Το ξανάκανες στο επόμενο ματς; Ακόμα μια κίτρινη κάρτα και μια αγωνιστική τιμωρία. Είσαι σκόρερ και βάζεις γκολ συχνά και κάνεις καρδούλες μετά; Ένας μήνας εκτός αγώνων μπας και βάλεις μυαλό.

Διότι κυρίες και κύριοι, για ποδόσφαιρο μιλάμε (και δη για ελληνικό ποδόσφαιρο), όχι για μπαλέτο, ρυθμική ή συγχρονική κολύμβηση. Έχουμε ανεχτεί ξυρισμένα στέρνα, φρύδια με ξυραφιά, κουρέματα από το «Εγχειρίδιο του Κάγκουρα» και τατουάζ από τον «Τσελεμεντέ του Κονιόρδου», ροζ πατούμενα και άλλα πολλά. Αλλά έλεος πια με τις καρδούλες! Νισάφι πια! Ας δώσουμε ένα τέλος εδώ. Κι ας σταματήσουμε τις ανούσιες συγκρίσεις και τις σαχλαμάρες του τύπου «τι προτιμάς δηλαδή; Τον Κασάμι να δείχνει τα απαυτά του και τον άλλον να κάνει χειρονομίες στην εξέδρα ή τις καρδούλες»; Τίποτα από τα δυο, κανένα από τα δυο άκρα. Υπάρχουν χιλιάδες πανηγυρισμοί που χωράνε ανάμεσα.