Αθανασία Τσέλλου
Οι άνθρωποι μεγαλώνουμε με μύθους. Τους έχουμε δώσει πολλά ονόματα. Στερεότυπα, αντιλήψεις, αγκυλώσεις και πάει λέγοντας. Ωστόσο όσο μεγαλώνουμε συνήθως αντιλαμβανόμαστε πως τίποτα από αυτά που πιστεύαμε δεν ίσχυε. Και αυτό ξεκινά να συμβαίνει μετά την μαγική ηλικία των 20.
Αυτοί οι μύθοι αφορούν την δουλειά, τις σχέσεις, την οπτική που έχεις για την ζωή, την εργασία και γενικά ό,τι μπορεί να χαρακτηρίσει έναν άνθρωπο. Μέχρι και τα αισθήματά του. Ξεκινάμε.
Το να είσαι σε μία ευτυχισμένη σχέση σημαίνει πως εν θα αισθανθείς ποτέ ξανά…….. -εδώ μπορείς να βάλεις, μοναξιά, ανασφάλεια, κατάθλιψη, θλίψη, φόβο κλπ- (Και ποιος δεν το έχει αισθανθεί αυτό).
Το να είσαι καλός στο σχολείο σημαίνει πως θα είσαι καλός και στην δουλειά σου. (Ούτε καν)
Το να είσαι υγιής σωματικά δεν μετράει, μετράει μόνο το να είσαι λεπτός. (Όσο μεγαλώνεις ο οργανισμός αρχίζει τις… δυσλειτουργίες και εκεί το χαμηλό βάρος δεν θα σημαίνει τίποτα)
Το ότι πρέπει όλοι να σε συμπαθούν. (Μπα… Χωρίς λόγο όπως και εσύ δεν γουστάρεις φάτσες, έτσι δεν θα αρέσει σε κάποιους και η δική σου).
Κάτι στο οποίο αποτυγχάνεις πρέπει να το παρατάς. (Λάθος, η ζωή δεν είναι παιχνίδι για να πας στο επόμενο. Συνέχισε να προσπαθείς, σε κάνει καλύτερο).
Το να σε απορρίψουν ερωτικά είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. (Ούτε καν. Δεν αρέσεις, δεν σου αρέσουν. Η ζωή τα έχει αυτά και εσύ πρέπει να μαθαίνεις και όχι να στενοχωριέσαι).
Το να μιλάς σημαίνει πως έχεις δύναμη και γνώση. (Μπα.. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως όσο περισσότερο μιλάς, τόσες περισσότερες μ@λ@κίες θα πεις. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν έλεγαν κάποτε. Κάτι ήξεραν).
ΥΓ. Όχι δεν σε μουτζώνουμε, αλλά χέρι με 6+1 δάχτυλα δεν βρήκαμε. Εάν δεν τα συνειδητοποιήσουμε δε όλα αυτά, τότε μάλλον μία μούτζα ίσως μας αξίζει
