Είναι 98 ετών. Η απομόνωση και η μοναξιά ξεχειλίζουν με την μορφή χειμάρρου από δάκρυα κατά την επίσκεψη μου.
Για έξι εβδομάδες δεν μπορεί να δει τον γιο και την κόρη της. Θέλει να πεθάνει.
Λόγω της ηλικίας η αναμονή είναι δυσβάσταχτη. Προσφέρθηκα να καλέσω τον γιο της μέσω FaceTime. Έβαλε ξανά τα κλάματα.
Χρειαζόταν μια πραγματική αγκαλιά. Μέσα στην προστατευτική μου στολή είπα, αρκετά. Έσκυψα προς το μέρος της, προς τα ορθάνοιχτα χέρια της. Τα τύλιξε γύρω μου τόσο σφιχτά. Παραβίασα τον κανόνα. Την αγκάλιασα κι εγώ όσο σφιχτά μπορούσα. Νιώσαμε κι οι δυο να…
επουλώνονται οι πληγές μας. Θα το έκανα ξανά. Οι γηραιότεροι σε κλειστές δομές περίθαλψης έχουν πολύ καιρό να αγγιχτουν και να αγκαλιαστούν. Και αυτό επιφέρει τον μαρασμό τους. Μια αγκαλιά αποτελεί ζωτικό μέρος της ζωής. Είναι μια ένδειξη ότι η αγάπη είναι υπέρ πάντων.
Μια νοσοκόμα.
Διαφήμιση
Διαφήμιση
Διαφήμιση
