Νάσος Μπετούγιας
Οι πιστοί Χριστιανοί περιμένουν τις ημέρες του Πάσχα με αίσθημα κατάνυξης. Οι πιστοί Γαϊτανικοί τις περιμένουν με λαχτάρα μεγαλύτερη κι από γριάς που κυαλάρει ελεύθερο στασίδι στην Παναγία της Τήνου τον Δεκαπεντάυγουστο.
Η χρονιά-σταθμός ήταν το 1995. Τότε ήταν που ο 28χρονος μελωδός της Ορθοδοξίας κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Ώρα ενάτη», το οποίο περιλάμβανε ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας.
Η άμεση πανελλήνια επιτυχία φέρνει τα επόμενα χρόνια αξέχαστα cd όπως τα «Θεία Πάθη» του 1997, το «Φως εκ Φωτός» του 1998, το «Ψάλλω τω Θεώ μου έως Υπάρχω» του 1999, το «Η Πηγή της Ζωής» του 2000, το «Πεντηκοστάριον» του 2003 και το «Αίμα και Ύδωρ» του 2006.
Έχοντας πτυχίο Βυζαντινής και Ευρωπαϊκής Μουσικής από το Εθνικό Ωδείο Αθηνών, ο καλλιτέχνης δεν αργεί να γίνει ο βασικός ερμηνευτής αυτής της αιώνιας έκφρασης και να μπει με αυτόν τον τρόπο στα σπίτια και τις καρδιές όλων των Ελλήνων.
Η δε πορεία του μέσα στα χρόνια απέδειξε περίτρανα πως η ενασχόλησή του με την τέχνη της μουσικής έχει ως κέντρο της την επικοινωνία με το Θεό και τον άνθρωπο, με στόχο το αληθινό και ουσιαστικό πνευματικό όφελος.
Η μεγαλύτερη, ωστόσο, επιτυχία του Πέτρου Γαϊτάνου είναι πως έκανε τους πάντες να αναγνωρίζουν το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα και να τον ζητούν, χωρίς ποτέ ο ίδιος στη διάρκεια της (33ετούς πλέον) καριέρας του να ενδώσει σε δημοσιοσχετίστικα τερτίπια, άγονες τηλεοπτικές προβολές και κανάλια μουσικού μάρκετινγκ.
Η φωνή του αρκεί και θέλγει από μόνη της, «μερώνει θηρία» που έλεγαν κι οι παλιοί, δεν χρειάζεται φτιασίδια, ούτε μάνατζερ, ούτε εφημερίδες να πουλάνε τα cd του. Είναι άλλωστε δυνατόν ύμνοι σαν το «Ω γλυκύ μου έαρ», το «Τη Υπερμάχω», το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» και τόσοι άλλοι με τους οποίους έχει επανειλημμένα προκαλέσει συγκίνηση και ανατριχίλα στο κοινό του, να γίνονται ασεβές εμπόρευμα στα μανταλάκια;
Επειδή όμως οι πραγματικά σπουδαίοι καλλιτέχνες ξεχωρίζουν από το σωρό των υπολοίπων και για άλλα πράγματα εκτός από την καλλιέπεια, το εύρος και το ηχόχρωμα της φωνής τους, επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα απαύγασμα ταπεινότητας και ενάργειας, που σκιαγραφεί τον Άνθρωπο Πέτρο Γαϊτάνο γλαφυρότερα από οτιδήποτε άλλο.
Στην ενότητα «Κύκλοι σκέψεων», που επιμελείται ο ίδιος στο gaitanos.eu, κάπου γράφει: «Πριν λίγες μέρες πήγα σε ένα χωριό κάπου στη Βόρεια Ελλάδα και συνάντησα τους κατοίκους του. Μέσα σε όλους ήρθε κι ένας Κύριος, ο Κύριος Νίκος που μου έδωσε το χέρι του για να με χαιρετίσει, χάθηκα μέσα στη ζωή αυτού του χεριού, συγκινήθηκα βαθειά, λες και με άρπαξε με αθώα και ανύποπτη σιγουριά η προσωπικότητά του και αποτύπωσε στη διάνοιά μου διδάγματα αλήθειας.
Είμαι σίγουρος πως αν τα έλεγα αυτά στον ίδιο δεν θα μπορούσε να αισθανθεί και να παρακολουθήσει την εμπειρία μου, εκεί εντοπίζω και ένα από τα πιο ισχυρά στοιχεία της γοητείας τέτοιων εμπειριών, να διδάσκει, δηλαδή, κάποιος με την χρεωμένη αλήθεια του μέσα από όλα αυτά που η φύση και σεβαστική του διάθεση προς αυτήν μορφοποίησαν την εμφάνιση και την ενέργεια της ύπαρξής του.
Ήταν δυο χέρια μεγάλα, χοντρά, ταλαιπωρημένα, με παλιά και πρόσφατα σημάδια κόπου και εργασίας. Πόσο με αποτελειώνουν τέτοια χέρια, ήταν σαν να έφεγγε μια ευλογία γύρω τους κι ο ταπεινός Κύριος Νίκος να τα φορτώνει επιπλέον Θεό με την συστολή της παρατηρητικότητάς μου επάνω τους, γιατί ίσως ντρεπότανε που εγώ, ένας διάσημος καλλιτέχνης, δεν τον εύρισκα όπως θα ήθελε, πιο περιποιημένο».
Κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά, Πέτρο. Δικέ μας Πέτρο. Μεγάλε Πέτρο, η αμέριστη προσοχή μας σε ‘σένα τη Μεγάλη Εβδομάδα σου ανήκει δικαιωματικά.
