Αθανασία Τσέλλου
«Σε έναν αγώνα μου στη Ρωσία, όπου χτυπήθηκα, δεν κατάλαβα ότι είχε γίνει τέτοια ζημιά. Μέχρι τότε, αν είχα πει ότι είχα πονέσει έκανα πλάκα. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει πόνος»
Όταν επιλέγεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με ένα άθλημα πάλης τότε οφείλεις να είσαι συνειδητοποιημένος ότι θα φας πολύ ξύλο και θα αποκομίσεις αρκετά σημάδια, κάποια ίσως και ανεπανόρθωτα.
Από κάποιο σημείο και μετά όμως ο αθλητής αποκτά ανοχή στον πόνο και νιώθει λιγότερο. Ειδικά όταν φέρει το προσωνύμιο Iron Mike. Ο Μιχάλης Ζαμπίδης όμως έχει νιώσει κι αυτός τον πόνο και τον περιγράφει.
«Σε έναν αγώνα μου στη Ρωσία, όπου χτυπήθηκα, δεν κατάλαβα ότι είχε γίνει τέτοια ζημιά, δεν ζαλίστηκα, δεν έπεσα κάτω, απλά συνέχισα. Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα τι σημαίνει πόνος.
Χτυπήθηκα στο σαγόνι. Έπαθα κάταγμα. Συνήθως παίρνει αρκετούς μήνες η αποκατάσταση, εγώ είχα ρεκόρ, μέσα σε δύο μήνες ήμουν έτοιμος.
Τρεφόμουν με καλαμάκι. Μέχρι τότε, αν είχα πει ότι είχα πονέσει έκανα πλάκα. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει πόνος» εξήγησε ο αθλητής και μίλησε για αυτά που “στερείται” για να παραμένει fit.
«Εννοείται ότι στο σπίτι ενός ανθρώπου που έχει βάλει ένα στόχο δεν βάζεις πράγματα που “φωνάζουν”. Δηλαδή τούρτες, γλυκά, ωραία φαγητά.
Μέσα στο σπίτι μου το πιο ανθυγιεινό πράγμα είναι το μέλι, ώστε όταν το βράδυ πηγαίνω και κοιμάμαι να μη “φωνάζει” τίποτα στο ψυγείο.
Κάποιες φορές όταν αγριεύω και ζορίζομαι λίγο, διώχνω και αυτό από το σπίτι.»
