Ασημίνα Φρατζέσκου
“Κάποια μέρα, όταν θα έχω έναν γιο, θα προσπαθήσω να κάνω ακριβώς το αντίθετο από όλους τους άλλους. Από όταν θα είναι 3 θα αρχίσω να του λέω ξανά και ξανά: “Αγάπη μου! Δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να γίνει μηχανικός. Δεν χρειάζεται να γίνεις δικηγόρος. Δεν έχει σημασία τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις.
Θέλεις να γίνεις παθολόγος; Τέλεια; Θες να λες τις ειδήσεις; Ακολούθησε το όνειρό σου! Θες να γίνεις κλόουν; Τέλεια επιλογή!
Και μετά, στα 30α γενέθλιά του, θα έρθει σε μένα, ιδρωμένος, γεμάτος μακιγιάζ και θα μου πει: “Μαμά! Είμαι 30 χρονών και δουλεύω σαν κλόουν στο εμπορικό κέντρο! Αυτή τη ζωή ήθελες για μένα; Τι σκεφτόσουν όταν μου είπες πως η ανώτατη μόρφωση δεν είναι απαραίτητη; Ποια είναι η δικαιολογία σου που με άφησες να παίζω με τους φίλους μου αντί να με πιέσεις να διαβάσω;”
Και θα του πω: “Αγάπη μου, προσπάθησα απλά να είμαι εναλλακτική. Δεν ήθελα να σε πιέσω για τίποτα! Έβλεπα ότι δεν σου άρεσαν τα μαθηματικά. Από την άλλη, σου άρεσε ξεκάθαρα το να παίζεις με τους φίλους σου.”
Τότε, εκείνος θα απαντήσει: “Δεν ήξερα όμως. Ήμουν ακόμα παιδί. Δεν ήμουν σε θέση να αποφασίσω κάτι, Αλλά εσύ. Εσύ! Εσύ μου κατέστρεψες τη ζωή!”
Τότε, θα τον κοιτάξω στα μάτια και θα του πω: “Κοίταξε γιε μου. Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων στον κόσμο: εκείνοι που ζουν τις ζωές τους και εκείνοι που προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στους άλλους.”
Και μετά θα χρειαστεί 5 χρόνια ψυχοθεραπείας…
Ή από την άλλη μπορεί να γίνει κάπως έτσι:
Κάποια μέρα θα αποκτήσω έναν γιο και θα κάνω ότι κάνουν και όλοι οι άλλοι. Από όταν θα είναι 3, θα αρχίσω να του λέω συνέχεια: “Μην είσαι χαζός, σκέψου το μέλλον. Κάνε τα μαθήματά σου. Δεν θες να περάσεις τη ζωή σου ως τηλεφωνητής.”
Και μετά, στα 30α του γενέθλια, θα έρθει σε μένα, ιδρωμένος, θα είναι προγραμματιστής, θα έχει βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπό του και θα μου πει: “Μαμά, είμαι 30 χρονών. Δουλεύω στη Google και περνάω 20 ώρες τη μέρα στο γραφείο. Δεν έχω οικογένεια. Τι σκεφτόσουν όταν μου έλεγες πως μία δουλειά θα μου φέρει την ευτυχία; Τι ήθελες να πετύχεις πιέζοντας με να διαβάσω;”
Και εγώ θα του πω: “Αγάπη μου, απλά ήθελα να αποκτήσεις καλή μόρφωση. Ήθελα να σιγουρέψω πως θα είχες ένα μεγάλο εύρος ευκαιριών για να διαλέξεις.”
Εκείνος θα απαντήσει: “Και τι να τις κάνω τις ευκαιρίες όταν είμαι τόσο ταλαιπωρημένος; Περπατάω δίπλα από τους κλόουν στο εμπορικό κέντρο και τους ζηλεύω. Είναι χαρούμενοι. Θα ήθελα πολύ να είμαι στη θέση τους. Αλλά εσύ μου κατέστρεψες της ζωή!”
Τότε, θα τον κοιτάξω στα μάτια και θα του πω: “Άκουσε γιε μου. Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων στον κόσμο: εκείνοι που ζουν τη ζωή τους και εκείνοι που ξοδεύουν τον χρόνο τους κάνοντας παράπονα. Εάν δεν μπορείς να το καταλάβεις, τότε είσαι χαζός.”
Και μετά θα χρειαστεί 5 χρόνια ψυχοθεραπείας…
Βέβαια, θα μπορούσε να γίνει και εντελώς αλλιώς.
Κάποια μέρα, όταν θα αποκτήσω έναν γιο, θα κάνω τα πάντα με τον εύκολο τρόπο. Θα του λέω συνέχεια: “Δεν είμαι εδώ για να σου λέω τι να κάνεις. Είμαι εδώ για να σε αγαπάω. Εάν θέλεις κάποια συμβουλή αγάπη μου, να ρωτήσεις τον πατέρα σου. Δεν θέλω να είμαι αυτή που θα πάρει την τελική απόφαση.”
Και στα 30α γενέθλιά του, θα έρθει σε μένα, ιδρωμένος, όντας σκηνοθέτης, με ένα μελαγχολικό βλέμμα στα μάτια του και θα μου πει:
“Μητέρα, είμαι 30 χρονών. Από τότε που ήμουν παιδί, πάντα προσπαθούσα να τραβήξω την προσοχή σου. Αφιέρωσα 10 ταινίες και 5 θεατρικά έργα σε σένα. Έγραψα ακόμα και ένα βιβλίο για σένα μητέρα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν σου φάνηκε σημαντικό. Γιατί ποτέ δεν εξέφρασες την άποψή σου; Γιατί μου έλεγες πάντα να ρωτήσω τον μπαμπά;”
Και θα του πω: “Αγάπη μου, δεν ήθελα να πάρω κάποια απόφαση για σένα. Απλά προσπαθούσα να σε αγαπάω. Όσο για τις συμβουλές, ο πατέρας σου είναι πολύ καλύτερος σ’αυτά.”
Εκείνος θα απαντήσει: “Τι να την κάνω την συμβουλή του μπαμπά όταν εγώ ήθελα να ακούσω την δική σου;! Όλη μου τη ζωή προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή σου. Θα έκανα τα πάντα για να μάθω τι πιστεύεις για μένα. Μόνο μία φορά μητέρα! Έστω μία φορά! Αλλά αυτό μάλλον ποτέ δεν θα συμβεί. Η σιωπή σου μου έχει καταστρέψει τη ζωή!”
Τότε, θα τον κοιτάξω στα μάτια και θα του πω: “Κοίταξε γιε μου, υπάρχουν 2 τύποι ανθρώπων σ’αυτόν τον κόσμο: εκείνοι που ζουν τη ζωή τους και εκείνου που πάντα περιμένουν για κάτι. Εάν δεν το καταλαβαίνεις, τότε είσαι χαζός.”
Και μετά θα χρειαστεί 5 χρόνια ψυχοθεραπείας…»
Αυτό το άρθρο είναι ένα καλό “εμβόλιο” ενάντια στην μητρική τελειομανία – την επιθυμία μία μητέρας να κάνει τα πάντα τέλεια. Πρέπει να χαλαρώσουμε! Ότι και αν κάνουμε για να είμαστε οι τέλειοι γονείς, όταν τα παιδιά μας μεγαλώσουν σίγουρα θα έχουν κάτι να πουν στον ψυχολόγο για μας…
Credit: brightside.me
