Ασημίνα Φρατζέσκου
Αβάσταχτο το πέπλο της θλίψης που έπεσε από χθες πάνω απ’ την ποδοσφαιρική Λάρισα και πρωτοφανές, αλλά εύλογο, το κύμα της συγκίνησης που σκόρπισε η είδηση του θανάτου του Οράσιο Μοράλες, η κηδεία του οποίου θα γίνει σε λίγη ώρα, στη 1 μ.μ., από τον Καθολικό Ναό στη Σεφέρη, για να ταφεί στη συνέχεια στο Δασοχώρι, όπως είναι επιθυμία της οικογένειάς του.
Στην πιο πάνω φωτογραφία βλέπουμε τον τεράστιο Αργεντίνο καταμεσής του Αλκαζάρ, με τον γιο του Δημήτρη, στον οποίο έδωσε το όνομα των αδικοχαμένων Δημήτρηδων, Κουκουλίτσιου και Μουσιάρη, για να τιμήσει τη μνήμη τους, καθώς τους είχε κι εκείνους για παιδιά του…
Κι όπως αποδεικνύουν οι εκατοντάδες επί εκατοντάδων συγκλονιστικές αναρτήσεις που κατέκλεισαν το διαδίκτυο, δεν υπήρξε άνθρωπος που να ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο στην Λάρισα τις τελευταίες 4-5 δεκαετίες και να μην τον έκανε ο ίδιος ο Οράσιο να αισθάνεται παιδί του!!!
“Καλό ταξίδι φίλε Οράσιο….. Ήρθες στη πατρίδα μας και την έκανες δική σου πατρίδα, αγάπησες αυτή τη πόλη και αυτή την ομάδα με όλο σου το είναι. Ήσουν πράος αλλά συγχρόνως θηρίο ήσουν η μεγάλη αγκαλιά που όλοι οι ποδοσφαιριστές (και όχι μόνο) χωρούσαν σε αυτή (τα παιδιά μας όπως έλεγες) Έβαζες όλα αυτά τα νέα παιδιά μέσα στην οικογένεια σου που υπεραγαπούσες και τους γέμιζες με αγάπη και στοργή. Είχες μεγάλη προσφορά στα αθλητικά δρώμενα του νομού η συμμετοχή σου όμως στη δημιουργία αλλά και τις επιτυχίες της μεγάλης ΑΕΛ της χρυσής εποχής ήταν καταλυτική. Η γειτονιά των αγγέλων που φιλοξενεί τη μεγάλη παροικία της ΑΕΛ έγινε σήμερα πιο πλούσια παίρνοντας ακόμη ένα μεγάλο και σημαντικό μέλος της ομάδας, και αφήνοντας μας φτωχότερους εδώ κάτω. Σε αγαπήσαμε Οράσιο και θα μας λείψεις ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει”, έγραψε για εκείνον ο Γιώργος Καντώνιας, γιος του ιστορικού προέδρου Αντώνη.
Λύγισε ο Νίκος Γκαλίτσιος, γιος του Γιάννη κι αδερφός του Γιώργου και του Αλέξη κι έκανε κι άλλους να λυγίσουν, γράφοντας: “Δάσκαλε μου δεν το πιστεύω.Όχι δεν έφυγες αυτοί που μας σημαδεύουν δεν φεύγουν.Δε θα μιλήσω προπονητικά δεν έχει νόημα θα μιλήσω παιδαγωγικά. Έχεις γαλουχήσει πολλές γενιές παιδιών και άφησες ανεξίτηλα σημάδια πάνω μας. Πώς να ξεχάσω ότι ήσουν στο γήπεδο 4-5 ώρες πριν την προπόνηση για να καθαρίσεις τα ντουλάπια μας και τα αποδυτήρια ακόμα και τις τουαλέτες άκουσον άκουσον προπονητής πράμα, πως να ξεχάσω τις ώρες που αφιερωνες εκτός προπόνησης για να κάνεις έξτρα προπόνηση για όποιον ήθελε εννοείται αφιλοκερδώς πως να ξεχάσω τα ουρλιαχτά σου όταν άφηνα τα παπούτσια μου με λάσπες στο ντουλάπι μου, πως να ξεχάσω τα ουρλιαχτά σου όταν μαλωνα μέσα στο γήπεδο με αντίπαλο και με είχες στριμωγμένο και ουρλιαζες ότι το ποδόσφαιρο είναι χαρά όχι πόλεμος πως να ξεχάσω ότι προσεχές και το παραμικρό λάθος στην συμπεριφορά μας για να μας το διορθώσεις αυτά τα ουρλιαχτά ακόμα και σήμερα μου ακούγονται στα αυτιά μου σαν την πιο γλυκιά μελωδία γιατί με έκαναν να σέβομαι όχι μόνο στο γήπεδο αλλά και στη ζωή. Όχι δεν ήσουν απλά ένας προπονητής ήσουν παιδαγωγός που οι πρακτικές σου θα έπρεπε να διδάσκονται σε πανεπιστήμια. Εσύ με έκανες να ασχοληθώ με τα μικρά παιδιά και θα το κάνω μέχρι να έρθω να σε βρω εκεί ψηλά και αν έχω καταφέρει έστω το 1/10 από αυτά που έκανες εσύ τότε θα είμαι ευτυχισμένος. Αντίο Δάσκαλε”.
Και μαζί τους άλλοι πολλοί, από… παιδιά του στην Ελασσόνα, στη Φιλιππούπολη, στα Φάρσαλα, γι’ αυτό και μόνο ενδεικτικά παραθέτουμε κάποιες αναρτήσεις, λίγο πριν το στερνό αντίο, εστιάζοντας μεταξύ άλλων την προσοχή στην τελευταία, λόγω και των ιστορικών ντοκουμέντων που περιέχει…
