Αντώνης-Σωτήρης Στάμος
Το αγορι της Στελλας Μπεζεντακου απο τις τουαλετες του Bar (2002), ο πολυς Αρης, με το ευθυ βλεμμα και το χαρακτηριστικο ελαφρυ goatee των αρχων των ’00s, στη δικια του αποτυχημενη μουσικη διαδρομη την εποχη που οποιοσδηποτε παικτης ριαλιτυ επρεπε σωνει και καλα να βγαλει εστω ενα σιγκλακι, συνηθως με διαλεχτα τραγουδια που εγραφε ο Αντρεας Μικρουτσικος οταν τον επιανε πονοκοιλος.
Εδω ο Αρης, ποιοτικοτερος των αλλων ρεμπεσκεδων, προτιμα πιο αμπιεντ, λαουντζ και μποσα νοβα μονοπατια, παρολο που ολοκληρος δισκος (τριων μολις κομματιων!) φερει το εντελως παραπλανητικο “σκληρος” στον τιτλο του.
Ετσι εκει που απο το πολλα βαρυ εξωφυλλο, το πρωτοφανες λογοπαιγνιο του τιτλου και το ζωωδες κουτουπωμα της Στελλας στα WC, περιμενεις να ακουσεις κατι πιο αντρικιο, κατι καψουρικο, ενα ασηκωτο λαϊκο, εστω ενα ντεθκορ βρε αδερφε, σου σκανε κατι φλωριες ανευ προηγουμενου που κανουν τον Νινο να μοιαζει με παγοβουνο τεστοστερονης επι σκηνης και φερνουν κατατονια πιο γρηγορα κι απο χρηση μπονγκ με αιθερα.
Βρήκαμε το χαμένο δίσκο και σας τον δείχνουμε:
ΑΚΟΥΣΤΕ ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ
