Αργολίδα
ΔΕΙΤΕ το VIDEO πιο κατω
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι συχνά η συμπεριφορά των ντόπιων απέναντι στους τουρίστες μπορεί να μην διέπεται από τους στοιχειώδεις κανόνες φιλοξενίας.
Συχνά η κοινωνία δεν είναι έτοιμη για να δεχθεί κάτι που είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.
Χαρακτηριστική περίπτωση αποτέλεσε το «Σαλάντι», το οποίο, εν έτει 1980, υπήρξε το πρώτο ξενοδοχείο για γυμνιστές στην Ελλάδα. Κτισμένο κατά την εποχή της επταετίας σε μία απομονωμένη και πανέμορφη παραλία της Αργολίδας, φιλοδοξούσε να προσελκύσει τουρισμό από όλη την Ευρώπη. Όπως και έγινε, για λίγο όμως, καθώς ο ιδιοκτήτης είχε υπολογίσει χωρίς…
τον ξενοδόχο… Το «Σαλάντι» απευθυνόταν αποκλειστικά στους πολυάριθμους ανά την Ευρώπη λάτρεις του γυμνισμού.
Το ξενοδοχείο ήταν περιφραγμένο ώστε να αποκλειστεί κάθε επαφή ανάμεσα στους γυμνιστές και στους κατοίκους του γειτονικού χωριού των Διδύμων, που απείχε πέντε χιλιόμετρα, αλλά και για να αποτραπεί η προσέλκυση ηδονοβλεψιών (οι οποίοι… νοίκιαζαν πούλμαν από την Αθήνα). Ωστόσο, οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της εκκλησίας που πρωτοστατεί, και η οποία μιλάει για σοδομίτες, σατανάδες και διαβόλους, είναι έντονες. Κινητοποιούνται, μάλιστα, και πολιτικοί για να συνδράμουν στο θεάρεστο έργο, ενώ το ζήτημα απασχολεί έντονα και τον Τύπο.
Πως ειναι το ΣΑΛΑΝΤΙ ΣΗΜΕΡΑ
Εν τέλει, οι κάτοικοι του χωριού εξεγείρονται και καταφθάνουν με καΐκια στην παραλία όπου βρίσκονταν οι γυμνιστές, τους οποίους θα διώξουν κακήν κακώς. Ως εκ τούτου, οι τουρίστες έφυγαν και το ξενοδοχείο έκλεισε το ίδιο κιόλας καλοκαίρι – η «ζημιά» μάλιστα συμπαράσυρε και άλλα τρία ξενοδοχεία της ευρύτερης περιοχής, που σύντομα θα έκλειναν. Τα επόμενα χρόνια το ξενοδοχείο θα λειτουργήσει ως «κανονικό» ξενοδοχείο χωρίς όμως να καταφέρει να ορθοποδήσει ποτέ.
Σήμερα το ξενοδοχείο «Σαλάντι» παραμένει λεηλατημένο και κλειστό. Αξίζει, πάντως, να αναφερθεί ότι ένα μόλις χρόνο μετά οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού των Διδύμων εμφανίστηκαν «μετανιωμένοι» για τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν τότε, αλλά και για την απώλεια 160 θέσεων εργασίας. “Βάλαμε τα δάκτυλα και βγάλαμε μόνοι μας τα μάτια μας”, έλεγαν. Ήταν όμως πια αργά. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα…
