in

Τι ήταν, τελικά, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Όταν η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή

Τελικά, τι ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Ήταν ένας οραματιστής πολιτικός που ήταν μπροστά από την εποχή του; Ή ήταν η μετενσάρκωση του Εφιάλτη και αποστάτης; Ανεξαρτήτως της πλευράς από τον οποία αντικρίζει κάποιος τον πολιτικό άνδρα, κοινή είναι η διαπίστωση ότι με το θάνατό του κλείνει οριστικά ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην ελληνική ιστορία.

Ξεκινώντας από τα βασικά, είναι επίσης κοινός τόπος ότι ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας γενιάς πολιτικών που έζησε από την Κατοχή και τον Εμφύλιο έως τη Μεταπολίτευση. Έζησε και τα δύσκολα και οδυνηρά χρόνια της Ελλάδας, δηλαδή, αλλά και αυτά της ευημερίας και της προόδου, της ανάπτυξης.

Διαφήμιση

Ήταν ο μακροβιότερος κοινοβουλευτικός, με πορεία 60 ετών. Σκληρός πολλές φορές και ψυχρός, πραγματιστής κατά τους οπαδούς του και κυνικός για τους αντιπάλους. Δεν δίστασε να συγκρουστεί, πολλές φορές και από εγωισμό παρά από στρατηγική. Και ήταν λογικό να δημιουργήσει φανατικούς φίλους και εχθρούς. Μαζί και μια πολιτική δυναστεία με συνεχιστές. Και βέβαια, μυθικές κουμπαριές με τις στρατιές από βαφτιστήρια. «Γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε;», όπως θα έλεγε και ο ίδιος.

Όπως και «γιατί να το κρύψωμεν» ότι πολλές φορές γοητεύτηκε από το λαϊκισμό και το ρουσφέτι ή από τη μικροπολιτική – όχι, όμως, από τον πολιτικό επαρχιωτισμό που εκφράζεται εκ δεξιών τε και εξ αριστερών τα τελευταία χρόνια.

Πολλές φορές, με την οικονομική και αξιακή κρίση που βιώνουμε σήμερα, τείνουμε να αναφερόμαστε σε ευθύνες των κυβερνήσεων των προηγούμενων δεκαετιών. Είναι αναμφισβήτητα τα λάθη και οι παραλείψεις. Αλλά η δεκαετία του ’80 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 είναι αυτά που θα θυμόμαστε με νοσταλγία. Για όσους ασχολούνται λίγο παραπάνω με την πολιτική, οι ιστορικές αντιπαραθέσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον Ανδρέα Παπανδρέου ή ακόμη και οι λεπτές εσωκομματικές ισορροπίες στη ΝΔ και οι σχέσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον ιδρυτή της ΝΔ, Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι από τα κεφάλαια που θα διδάσκονται τα επόμενα χρόνια στα εγχειρίδια πολιτικής ιστορίας.

Αν για εκείνους που πίστεψαν και στήριξαν φανατικά το ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ’80 – και τώρα οι περισσότεροι εξ αυτών δηλώνουν με θράσος ότι δεν ξέρουν τίποτα «για το έγκλημα» – ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν θεός, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο αντίπαλος που του άξιζε.

Πόσοι θυμούνται, αλήθεια, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ οδηγήθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο μετά το λεγόμενο «βρώμικο ’89», ήταν εκείνος που αποφάσισε το 1995 να μην παραπέμψει τον μεγάλο του αντίπαλο και να παύσει η δίωξη σε βάρος του;

Πόσοι θυμούνται την περίφημη φράση του επίτιμου ότι το Σκοπιανό «θα έχει ξεχαστεί σε 10 χρόνια» – όπως και συνέβη;

Σίγουρα, δεν θα υπάρξει ποτέ μία και μόνη άποψη και αποτίμηση του βίου και του έργου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, καθώς αυτή εξαρτάται από τα φίλτρα από τα οποία την περνά καθένας. Αλλά ας σκεφτούμε πόσες ακόμα φορές θα μνημονεύουμε στο μέλλον τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Φλωράκη, τον Κύρκο και από σήμερα τον Μητσοτάκη, για να κατανοήσουμε την απώλειά του.

Κάτι προσωπικό για το φινάλε: Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι «ο αποθανών δεδικαίωται». Καθένας έχει την πορεία του και αυτή είναι κάθε φορά γνωστή. Έχοντας μεγαλώσει σε ένα σπίτι με κεντροαριστερές καταβολές, ακόμη και η δαιμονοποίηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και οι μνήμες από τα Ιουλιανά είναι αυτή που αναδεικνύει το μέγεθος της προσωπικότητάς του. Είναι αυτή που αναδεικνύει το κλείσιμο ενός κύκλου. Διότι οι μεγάλοι ηγέτες αναδεικνύονται μέσα από τους μεγάλους αντιπάλους. Είναι αυτό που λένε ότι «η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή».

Σε μία πρόσφατη ιδιωτική συζήτηση με έναν από τους πιο στενούς συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργό των κυβερνήσεών του – με τον οποίο ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ συγκρούστηκε σφοδρά ακόμη και μέσα στις δικαστικές αίθουσες – θυμάμαι ότι μου είπε με σεβασμό: «Μπορεί να τον πολέμησα πολιτικά και να με πολέμησε, αλλά ουδείς αποδείχθηκε μικροπρεπής στις μεγάλες στιγμές, όπως οι σημερινοί κυβερνώντες, ώστε να “ξεχάσει” να αποδώσει τα εύσημα όταν έπρεπε για το καλό του τόπου». Τονίζοντας μάλιστα «το καλό του τόπου»…

Αν λοιπόν στο δίπολο Παπανδρέου-Μητσοτάκη κλίνω συναισθηματικά φορτισμένος προς τον Παπανδρέου, δεν φοβάμαι να πω ότι ο Μητσοτάκης ήταν ο αντίπαλος που του άξιζε. Κι αυτός είναι ο λόγος που μαζί του φεύγει μια ολόκληρη εποχή που θα θυμόμαστε με νοσταλγία και με το γνωστό «πάλι με χρόνια με καιρούς…», που είναι και επίκαιρο σήμερα, 29 Μαΐου. Για μια Ελλάδα που δυστυχώς χάνουμε οριστικά και εύχομαι να ξαναβρούν τα παιδιά μας ή, έστω, τα παιδιά των παιδιών μας.

Follow Koolnews.gr στο Google News

Written by Νάσος Μπετούγιας

Κλασσικός ξερόλας που χώνει τη μύτη του παντού! Έχω δουλέψει και ως μποντιγκαρντ. Θα σέβεστε. Στο Kool με άποψη. Χωρίς ξυλο δε μαρτυρώ τίποτα! Email επικοινωνια στο [email protected]

Διαφήμιση

ΕΡΕΥΝΑ για 15 θανάτους παιδιών από 63χρονο ΕΛΛΗΝΑ πασίγνωστο Καρδιοχειρουργό

Κατερίνα Λιόλιου: Το πρώτο μπάνιο, το λευκό μαγιό και η selfie φωτογραφία στο instagram