Αθανασία Τσέλλου
Κάπου στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, περπατούσε αυτό το παραμορφωμένο γατάκι ξεχασμένο από τον κόσμο.
Επειδή δε μπορούσε να φροντίσει τον εαυτό του, απλά περνούσε τις μέρες και τις νύχτες του, νιαουρίζοντας από τον πόνο και την πείνα, περιμένοντας την αναπόφευκτη στιγμή που η καρδιά του θα σταματήσει να χτυπάει και η δυστυχία του να τελειώσει.
Όλοι όσοι περνούσαν από δίπλα του το άκουγαν, αλλά κανείς δεν σταματούσε.
Μέχρι που το άκουσε ένα….
μικρό, επτά μόλις ετών, κopιτσάκι.
Το κopίτσι, του οποίου μέχρι σήμερα δε γνωρίζουμε το όνομά του, το άκουσε, το πλησίασε και δε φοβήθηκε από την τρομακτική του όψη.
Το πήρε μαζί του, το πήγε στον πατέρα του και του είπε αποφασιστικά: «αυτό το γατάκι μπαμπά θα το κρατήσω».
Εκείνος το μετέφερε σε ένα νοσοκομείο ζώων. Ο κτηνίατρος το εξέτασε και ανακάλυψε ότι το πρόσωπο της γάτας δεν ήταν μόνο παραμορφωμένο, αλλά και μολυσμένο με ακάρεα.
