Ασημίνα Φρατζέσκου
Ακόμη μια μέρα ξημέρωσε. Όλοι λίγο-πολύ κάπως θα την περάσουμε αυτή τη μέρα, ρουτίνα βλέπεις. Δε θα ακολουθήσουν όλοι όμως τη ρουτίνα, κάποιοι θα προσπαθήσουν να τη σπάσουν με διάφορους τρόπους.
Θα περάσουν τη μέρα με γέλια και χαρές, με χαμόγελα, βλακείες, αστείες γκριμάτσες κι εξόδους σε συνωστισμένους χώρους με την παρέα τους. Θα βγουν είτε για ένα καφέ είτε για ένα ποτό.
Δεν είμαστε όλοι έτσι όμως. Υπάρχουν άτομα που προτιμούν να σπάσουν τη ρουτίνα μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο. Είναι εκείνοι που δε θέλουν να βρεθούν με κόσμο, δε θέλουν να μιλήσουν σε κανένα, ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό! Τα άτομα αυτά έχουν την ανάγκη να μείνουν μόνα τους, τελείως, να ξεφύγουν απ’ όλους κι απ’ όλα. Κυρίως όμως, απ’ τον ίδιο τους τον εαυτό.
Οι άνθρωποι αυτοί ξυπνάνε με μία παράξενη διάθεση που απολύτως κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει. Δε γουστάρουν να μιλήσουν σε άνθρωπο, δε λένε «καλημέρα» ούτε στην οικογένειά τους, ούτε στους φίλους τους, ούτε στο ταίρι τους.
Σηκώνονται απλώς απ’ το κρεβάτι για να πάρουν τη δόση τους (καφές) και στη συνέχεια επιστρέφουν στο δωμάτιό τους, όπου κλείνονται με τις ώρες. Κανείς δεν ξέρει τι κάνουν τόσες ώρες κλεισμένοι σ’ ένα χώρο.
Αν ρωτούσες εμένα, θα σου απαντούσα πως τα άτομα αυτά χρειάζονται να μείνουν μόνα τους για κάποιες ώρες, τίποτα παραπάνω, όλοι μας στο κάτω-κάτω το χρειαζόμαστε πού και πού! Θέλουμε να κάτσουμε και να σκεφτούμε.
Επιθυμούν να ξεφύγουν απ’ την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, έστω για μια στιγμή να ξεχάσουν πως υπάρχουν άλλοι και να μείνουν απολύτως μόνοι για να βρουν λύσεις στα δικά τους προβλήματα, τα οποία συνέχεια παραμελούν για χάρη των άλλων.
Έχουν βαρεθεί να είναι δίπλα στον καθένα και να τον βοηθούν χωρίς να είναι εκεί κανείς γι’ αυτούς. Κάποιος που να είναι πρόθυμος να τους βοηθήσει και να ξέρουν πως έχουν κάποιον ώμο για να στηριχτούν.
Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι αυτοί αποφασίζουν να λύσουν μόνοι τους –λες κι έχουν άλλη επιλογή– τα προβλήματά τους με τον πιο ακραίο κι άμεσο τρόπο. Θα κλειστούν στο σπίτι τους για ώρες ολόκληρες ή ακόμη και μέρες. Πιθανότατα θα κλείσουν και το κινητό τους προκειμένου να μη δεχτούν καμία κλήση.
Στη συνέχεια θα βάλουν καταθλιπτική μουσική, θα πάρουν ένα γλυκό, ένα οικογενειακό παγωτό ή μία τούρτα (αναλόγως την εποχή) και θα το φάνε μόνοι τους, ενώ παράλληλα μιλάνε στον αέρα, λες και κάποιος είναι εκεί και τους ακούει. Κάπου στο ενδιάμεσο μπορεί να βάλουν τα κλάματα, αν κι αυτό είναι αμφιλεγόμενο.
Δε ζητάνε πολλά πράγματα από εμάς. Απλώς θέλουν να βρουν κάποιον ν’ ανοιχτούν και να πουν τα προβλήματά τους, να τους ακούσουν όπως κάνουν κι αυτοί σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Σε περίπτωση όμως που κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, χρειάζονται λίγο χρόνο και χώρο.
Λίγο χρόνο για να κάτσουν να σκεφτούν τι σκατά θα κάνουν στη σκακιέρα αυτή με το όνομα «ζωή» και λίγο χώρο για να μείνουν μόνοι τους να σκεφτούν πλήρως αυτά που θέλουν να κάνουν, καθώς επίσης και τι αντίκτυπο θα έχει η κάθε τους κίνηση στους γύρω τους.
Γιατί τα άτομα αυτά μπορεί να δρουν ατομικά πάνω σ’ αυτό το θέμα, αλλά περισσότερο απ’ όλους σκέφτονται αυτούς που αγαπάνε και προσπαθούν πάσει θυσία να μην τους πληγώσουν.
Δανάη Γιαννοπούλου για το pillowfights.gr
