Σε έναν κόσμο όπου οι προκαταλήψεις και ο φόβος συχνά υπερισχύουν της ανθρωπιάς και της ενημέρωσης, η ιστορία του Ραφαέλου Γεωργίου αποτελεί ένα φάρο ελπίδας και ανθρώπινης δύναμης. Αντιμετωπίζοντας μια από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί, τη μάχη με τον HIV από την ίδια του τη γέννηση, ο Ραφαέλος μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι γεμάτο αγώνα, αντοχή και αισιοδοξία. Μέσα από την προσωπική του μαρτυρία στο περιοδικό Downtown Κύπρου, μας δίνεται η ευκαιρία να εισέλθουμε στον κόσμο του, να κατανοήσουμε τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και να εμπνευστούμε από την ανεξάντλητη θέλησή του να ζήσει μια πλήρη και υγιή ζωή. Αυτό το κείμενο δεν είναι απλά μια μαρτυρία της προσωπικής του μάχης αλλά και μια ισχυρή υπενθύμιση της δύναμης της επιστήμης, της σημασίας της οικογενειακής στήριξης και της αξίας της ανθρώπινης αντοχής.
Ο αδερφός του Ανδρέα Γεωργίου, Ραφαέλος Γεωργίου παραχώρησε μια συγκλονιστική συνέντευξη και μίλησε για τη μάχη που δίνει με τον HIV.
Συγκεκριμένα μίλησε στο περιοδικό Downtown Κύπρου και ανέφερε για τη νόσο ότι: «Τα παιδικά μου χρόνια στην Αγία Νάπα και το Παραλίμνι ήταν δύσκολα για ψυχολογικούς λόγους, για λόγους απόρριψης και πολλά άλλα. Λόγω της ασθένειάς μου, ως φορέας του ιού HIV που ήμουν, από τον οποίο τελικά πέθανε η μητέρα μου και αρκετά χρόνια μετά και ο πατέρας μου. Ο κόσμος φοβόταν. Μιλάμε για μια άλλη εποχή βέβαια, για ελλιπή ή και λανθασμένη ενημέρωση για τον ιό, για φήμες που δυσκόλευαν τη ζωή των ασθενών, δεν αδικώ κανέναν. Όμως ήμουν ένα παιδί! Γεννήθηκα με αυτό και ένιωθα ότι ο κόσμος δεν με ήθελε. Κάποιοι φοβόντουσαν ακόμη και να με πλησιάσουν. Αλλά βρήκα τη δύναμη και προχώρησα και είμαι εδώ.
Από παιδί μου χορηγούνταν φάρμακα και αυτός ήταν ο ”τσακωμός” με τη γιαγιά μου η οποία με μεγάλωνε. Γιατί ήταν δυνατά φάρμακα και η γεύση ήταν απαίσια. Όμως η γιαγιά μου ήταν πάντα εκεί. Να με πιέζει μαζί με το φαγητό μου να παίρνω και τα φάρμακα μου. Με το ρολόι στο χέρι, για να μη χαθεί ούτε ένα λεπτό από την ώρα που θα έπρεπε να πάρω τα φάρμακα μου. Αν δεν ήταν η γιαγιά μου να το κάνει αυτό είναι βέβαιο ότι δεν θα ζούσα.
Όταν γεννήθηκα είχα περάσει και από βρογχοπνευμονία. Σε συνδυασμό με τον ιό τον οποίο γεννήθηκα οι γιατροί με θεωρούσαν ”τελειωμένη υπόθεση”. Αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο που η γιαγιά μου το απέδιδε σε θαύμα, ξεπέρασα τον κίνδυνο. Οι γιατροί έλεγαν στη γιαγιά μου στην αρχή ότι, ”ως τα τέσσερα του θα ζήσει”. Μετά έγινε,”ως τα πέντε του”. Ύστερα, ”ως τα επτά του”. Αλλά στο μεταξύ η επιστήμη προχωρούσε και έκανε άλματα σε ότι αφορούσε στο HIV. Έφτασα πια σήμερα να είμαι 32 ετών, να έχω τα παιδιά μου που είναι υγιέστατα, και ο ιός πλέον να μην είναι ανιχνεύσιμος στον οργανισμό μου, άρα μη μεταδοτικός».
