Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζω τα μάτια που με κοιτούν πίσω. Κάποτε έκαιγαν από φιλοδοξία, από μια αφελή δίψα για αναγνώριση, για τα «φώτα» που νόμιζα ότι θα μου έδιναν αξία. Τώρα, βλέπω μόνο μια κούφια αντανάκλαση, μια θολή εικόνα της κοπέλας που ήμουν πριν με καταπιεί ο λαμπερός, αλλά σάπιος, κόσμος της showbiz.
Ήμουν μόλις 24. Τόσο εύκολο ήταν να θαμπωθώ. Τόσο εύκολο να πιστέψω στις υποσχέσεις, να παρασυρθώ από τη γοητεία της στιγμιαίας φήμης. Ο καθρέφτης έσπασε, και μαζί του χιλιάδες κομμάτια της ψυχής μου. Μιλάω τώρα, όχι για να δικαιολογηθώ, αλλά για να προειδοποιήσω. Για να ακουστεί η αλήθεια πίσω από τις τέλειες φωτογραφίες του Instagram, πίσω από τα λαμπερά πάρτι της Μυκόνου και τα χρυσά κλουβιά του Ντουμπάι. Μιλάω για να μην την πατήσει καμία άλλη σαν εμένα. Γιατί το τίμημα είναι πολύ βαρύ, και οι ουλές δεν φεύγουν ποτέ.
Η φούσκα του Reality σκάει
Όλα ξεκίνησαν με ένα reality. Ένα από αυτά τα παιχνίδια που υπόσχονται αγάπη, στυλ, ή απλά δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Για μένα, ήταν ένας συνδυασμός από όλα. Μπήκα με όνειρα, γεμάτη ενθουσιασμό για τις κάμερες, την προσοχή, την αίσθηση ότι επιτέλους «με βλέπουν». Η ζωή μέσα στο παιχνίδι ήταν ένας μικρόκοσμος έντασης, φτιαχτών δραμάτων και μιας ψεύτικης οικειότητας. Και μετά, το ίδιο απότομα που άναψαν τα φώτα, έσβησαν. Η πόρτα έκλεισε πίσω μου και βρέθηκα ξανά στον «πραγματικό» κόσμο, αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο.
Η αναγνωρισιμότητα ήταν μεθυστική στην αρχή. Ψίθυροι στο δρόμο, κάποια μηνύματα στα social media, η αίσθηση ότι ήμουν «κάποια». Αλλά η φούσκα έσκασε γρήγορα. Τα τηλέφωνα σταμάτησαν να χτυπούν, τα φώτα έσβησαν, και η σιωπή που ακολούθησε ήταν εκκωφαντική. Ένιωθα σαν προϊόν που έληξε, σαν χθεσινό πρωτοσέλιδο. Έβλεπα άλλους, λίγους, από παρόμοια παιχνίδια να κάνουν κάποια βήματα – τραγουδιστές, παρουσιαστές – και αναρωτιόμουν γιατί όχι εγώ. Η ανάγκη να κρατηθώ από αυτή τη λάμψη, να μην ξαναγυρίσω στην αφάνεια, έγινε σχεδόν εμμονή. Ήμουν 24, γεμάτη ανασφάλειες που η σύντομη έκθεση στην τηλεόραση είχε απλώς καλύψει προσωρινά, και βαθιά μέσα μου, τρομοκρατημένη στην ιδέα ότι η «ευκαιρία» μου είχε τελειώσει. Αυτή η μετάβαση από τη συνεχή προσοχή στην απόλυτη ησυχία δημιούργησε ένα κενό, μια δίψα για επιβεβαίωση που με έκανε τρομερά ευάλωτη σε όποιον μου υποσχόταν επιστροφή στα φώτα. Το ίδιο το reality, με την έμφαση στην εικόνα και τις επιφανειακές σχέσεις, με είχε ήδη προετοιμάσει, άθελά μου, να βλέπω τον εαυτό μου σαν προϊόν προς κατανάλωση.
Ψίθυροι Glamour: Η πρόσκληση
Και τότε ήρθε η «πρόσκληση». Όχι με φανφάρες, αλλά σαν ψίθυρος, σαν υπόσχεση. Με πλησίασε ένας τύπος, ας τον πούμε «μάνατζερ». Εμφανίστηκε από το πουθενά, με ακριβό κουστούμι και αέρα γνώστη της πιάτσας. Ήξερε ποια ήμουν, με κολακεύσεις για την «παρουσία» μου στο reality, για το «potential» μου. Μου μίλησε για τον κόσμο των influencers, έναν κόσμο που τότε φάνταζε σαν η φυσική συνέχεια της τηλεοπτικής μου παρουσίας.
Οι υποσχέσεις ήταν δελεαστικές, σχεδιασμένες για να χτυπήσουν ακριβώς στην ανασφάλειά μου. Μου έταξε δημοσιεύσεις σε περιοδικά και γνωστά websites, προσκλήσεις στα πιο hot events της Αθήνας, συνεργασίες με brands, την ευκαιρία να γίνω «brand ambassador». Μου ζωγράφισε μια εικόνα λαμπερή: εύκολο χρήμα, ταξίδια, δώρα, και κυρίως, διαρκή δημοσιότητα. Να ξαναμπώ στα «φώτα», να γίνω σαν αυτές τις κοπέλες που θαύμαζα στο Instagram, με χιλιάδες followers και μια ζωή που έμοιαζε βγαλμένη από παραμύθι. Η όλη προσέγγιση μιμούνταν τέλεια τις νόμιμες πρακτικές του χώρου , κάνοντάς την να φαίνεται απόλυτα φυσιολογική και αξιόπιστη. Με έκανε να νιώσω ξεχωριστή, ότι επιτέλους κάποιος αναγνώριζε την «αξία» μου, ότι με επέλεγαν για κάτι μεγάλο. Η παγίδα ήταν στημένη τέλεια, παίζοντας ακριβώς πάνω στον φόβο μου να ξεχαστώ και στην επιθυμία μου να ανήκω ξανά κάπου «σημαντικά».
Θολούρα στη Μύκονο
Το επόμενο βήμα ήταν η Μύκονος. Το νησί των ανέμων έγινε το σκηνικό της καθοδικής μου πορείας. Τα πρώτα ταξίδια ήταν σαν όνειρο. Βίλες με απέραντη θέα, πάρτι σε πολυτελή γιοτ που έπλεαν λίγο έξω από το νησί , δείπνα σε πανάκριβα εστιατόρια, σαμπάνια που έρεε άφθονη. Ένιωθα σαν πρωταγωνίστρια σε ταινία, περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που έμοιαζαν να ζουν σε άλλη διάσταση – επιχειρηματίες, celebrities, πλούσιοι κληρονόμοι. Ο «μάνατζέρ» μου ήταν πάντα εκεί, καθοδηγώντας με, συστήνοντάς με σε «σημαντικούς» ανθρώπους.
Σιγά σιγά, όμως, άρχισαν οι λεπτές αλλαγές. Η προσδοκία να είμαι «ευχάριστη», «γοητευτική», «προσιτή» σε συγκεκριμένους άντρες – πάντα μεγαλύτερους, πάντα πάμπλουτους – που μου τους σύστηναν ως «πιθανούς χορηγούς» ή «επιχειρηματικές επαφές». Παράλληλα, η πίεση για το Instagram ήταν αφόρητη. Κάθε στιγμή έπρεπε να καταγράφεται: η τέλεια πόζα με φόντο το ηλιοβασίλεμα, το ανέμελο γέλιο στο κατάστρωμα του σκάφους, το σικ ντύσιμο στο Nammos. Έπρεπε να προβάλλω μια εικόνα απόλυτης ευτυχίας και επιτυχίας , ενώ μέσα μου η ανησυχία μεγάλωνε. Η διχοτόμηση ήταν βασανιστική: η λαμπερή influencer online και η κοπέλα που ένιωθε όλο και πιο άβολα, όλο και πιο αντικείμενο, offline. Η Μύκονος, με τη φήμη της για πολυτέλεια και ξέφρενη διασκέδαση , ήταν το ιδανικό σκηνικό για αυτή τη διπλή ζωή, ένα μέρος όπου τα όρια μεταξύ διασκέδασης, δικτύωσης και εκμετάλλευσης θόλωναν επικίνδυνα, ακριβώς όπως είχαν ακουστεί ψίθυροι ότι συνέβαινε. Το Instagram μου, αυτό το εργαλείο που υποτίθεται θα με ανέβαζε, είχε γίνει το κλουβί μου: με ανάγκαζε να επικυρώνω δημόσια ένα ψέμα, κάνοντάς με συνένοχο στην ίδια μου την παγίδευση.
Το χρυσό κλουβί: Ντουμπάι και το σημείο χωρίς επιστροφή
Μετά τη Μύκονο, ήρθε το Ντουμπάι. Εκεί, η κατάσταση έγινε ακόμα πιο σκοτεινή, πιο ωμή. Η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική – λιγότερη προσποίηση, περισσότερη απροκάλυπτη συναλλαγή. Τα πάρτι ήταν σε άλλο επίπεδο χλιδής, αλλά και διαστροφής. Έχετε ακούσει και διαβάσει για τα περιβόητα “porta potty parties”. Δεν θέλω να μπω σε γραφικές λεπτομέρειες, αλλά η ουσία ήταν η απόλυτη ταπείνωση, η μετατροπή μας σε αντικείμενα, σε σκεύη μιας χρήσης για αρρωστημένα γούστα πλούσιων ανδρών. Η ψυχολογική φρίκη, η αίσθηση ότι δεν είσαι πια άνθρωπος, ήταν το χειρότερο. Μας παρουσίαζαν σαν εμπόρευμα. Οι «τέλειες» φωτογραφίες μας στο Instagram, αυτές που τραβούσαμε στη Μύκονο και αλλού, λειτουργούσαν πλέον σαν «book», σαν κατάλογος για τους «πελάτες». Ένα διεστραμμένο portfolio που διαφήμιζε το «προϊόν».
Τα χρήματα ήταν πολλά, αδιανόητα για μένα μέχρι τότε. Μπορούσα να βγάλω 3000 ευρώ, και πολύ περισσότερα, μέσα σε ένα βράδυ. Στην αρχή, ένιωθα μια στρεβλή αίσθηση δύναμης, ότι επιτέλους «πλήρωναν» για την παρουσία μου. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι πλήρωναν για κομμάτια της ψυχής μου, για την αξιοπρέπειά μου. Το χρήμα έγινε κι αυτό εργαλείο ελέγχου. Με έκανε να νιώθω ότι είχα «επιλέξει» αυτόν τον δρόμο, θολώνοντας την πραγματικότητα της χειραγώγησης και του εγκλωβισμού. Πώς να φύγεις όταν έχεις συνηθίσει σε τέτοια ποσά; Πώς να γυρίσεις πίσω;
Ήμουν παγιδευμένη. Διαβατήρια που «χάνονταν» μυστηριωδώς ή τα κρατούσαν για «ασφάλεια» , συμβόλαια εχεμύθειας (NDAs) που σε έκαναν να τρέμεις στην ιδέα ότι θα μιλήσεις , υπόγειες απειλές για το τι θα συνέβαινε αν προσπαθούσα να ξεφύγω. Το Ντουμπάι φάνταζε σαν ένα μέρος χωρίς επιστροφή, όπου οι κανόνες ήταν διαφορετικοί και η προστασία ανύπαρκτη. Η λαμπερή υπόσχεση είχε μετατραπεί σε ένα χρυσό κλουβί, γεμάτο φόβο και απόλυτη μοναξιά.
Η τιμή στην ψυχή: Ψυχολογικές ουλές
Το πιο δύσκολο κομμάτι δεν είναι να περιγράψω τα γεγονότα, αλλά το τι άφησαν πίσω τους, μέσα μου. Οι ουλές στην ψυχή είναι αόρατες, αλλά πονάνε περισσότερο από κάθε σωματικό χτύπημα. Η χειραγώγηση ήταν συνεχής, ύπουλη. Με έκαναν να αμφιβάλλω για την ίδια μου την αντίληψη, για τα συναισθήματά μου. «Είσαι υπερβολική», «είσαι αχάριστη», «τα φαντάζεσαι», «εσύ φταις που παρεξηγείς» – το λεγόμενο gaslighting έγινε η καθημερινότητά μου, μέχρι που άρχισα να πιστεύω ότι όντως ήμουν τρελή.
Έχασα τον εαυτό μου. Ποια ήμουν τελικά; Η αισιόδοξη κοπέλα που μπήκε στο reality; Η λαμπερή influencer του Instagram; Ή απλώς ένα σώμα προς ενοικίαση; Η ταυτότητά μου διαλύθηκε, αφήνοντας πίσω ένα κενό, μια αίσθηση απόλυτης ματαιότητας. Το άγχος και η κατάθλιψη έγιναν μόνιμοι σύντροφοι. Κρίσεις πανικού μέσα στην απόλυτη χλιδή, δάκρυα κρυμμένα πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, μια βαθιά απελπισία που με έπνιγε. Οι νύχτες γέμισαν εφιάλτες, και οι μέρες με αναδρομές σε στιγμές ταπείνωσης και φόβου – τα κλασικά σημάδια του τραύματος που αφήνει η σεξουαλική εκμετάλλευση.
Η μοναξιά ήταν απόλυτη, παρόλο που ήμουν πάντα περιτριγυρισμένη από κόσμο. Επιφανειακές σχέσεις, ψεύτικα χαμόγελα, κανένας αληθινός δεσμός. Ο φόβος της κρίσης, της αποκάλυψης, με απομόνωσε ακόμα περισσότερο. Ποιον να εμπιστευτείς; Πώς να μιλήσεις για την κόλαση που ζεις, όταν όλοι βλέπουν μόνο τον «παράδεισο»; Η αυτοεκτίμησή μου έγινε συντρίμμια. Ένιωθα βρώμικη, χρησιμοποιημένη, ανάξια. Είχα εσωτερικεύσει την αντικειμενοποίησή μου. Όλη αυτή η ψυχολογική κατάρρευση δεν ήρθε ξαφνικά στο Ντουμπάι. Ήταν το αποκορύφωμα μιας διαδικασίας που ξεκίνησε από την ευαλωτότητα μετά το reality , συνεχίστηκε με την πίεση της εικόνας στα social media , τροφοδοτήθηκε από την κακοποιητική χειραγώγηση και ολοκληρώθηκε με το τραύμα της εκμετάλλευσης. Ένα κουβάρι από πληγές που δύσκολα ξετυλίγεται.
Προειδοποίηση από τα συντρίμμια
Και τώρα; Τώρα είμαι εδώ, προσπαθώντας να μαζέψω τα κομμάτια. Ο καθρέφτης είναι ακόμα σπασμένος, αλλά τουλάχιστον τώρα βλέπω καθαρά μέσα από τις ρωγμές. Έχασα την αθωότητά μου, την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, την πίστη μου στον εαυτό μου. Έχασα χρόνια από τη ζωή μου κυνηγώντας ένα ψεύτικο όνειρο. Τι μου έμεινε; Οι ουλές και ίσως, μια μικρή, πικρή σοφία που γεννήθηκε μέσα από τον πόνο.
Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ειδικά αν είσαι νέα, αν ονειρεύεσαι τα φώτα, την αναγνώριση, τη «μεγάλη ζωή» που βλέπεις στα social media, άκουσέ με. Η λάμψη είναι συχνά ένα καλοστημένο σκηνικό που κρύβει πολλή σκοτεινιά. Η γοητεία μπορεί να είναι παγίδα, και η εμπιστοσύνη σου το πιο πολύτιμο πράγμα που έχεις – μην τη χαρίζεις εύκολα. Οι υποσχέσεις για εύκολη επιτυχία και γρήγορο πλουτισμό συχνά οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια. Το τίμημα που μπορεί να κληθείς να πληρώσεις δεν μετριέται σε χρήματα, αλλά σε κομμάτια της ψυχής σου.
Δεν ξέρω αν η δική μου ιστορία μπορεί να αλλάξει κάτι. Αλλά νιώθω την ανάγκη να μιλήσω, να φωνάξω την αλήθεια μου από τα συντρίμμια. Για να ξέρεις. Για να προσέχεις. Για να μην θαμπωθείς από τα ψεύτικα φώτα και καταλήξεις κι εσύ χαμένη σε έναν κόσμο που σε βλέπει απλώς σαν προϊόν προς εκμετάλλευση. Μην αφήσεις κανέναν να σου πουλήσει ένα όνειρο που θα γίνει ο χειρότερος εφιάλτης σου. Η αξία σου δεν μετριέται με likes, ούτε με προσκλήσεις σε πάρτι. Προστάτευσέ την.
