Αθανασία Τσέλλου
Αν ρωτήσετε κάποιον που θα πάει διακοπές και σας απαντήσει στο Τοκελάου μάλλον θα πρέπει να αρχίσετε να ανησυχείτε υπό το φόβο να έχετε μεταφερθεί σε κάποια άλλη… διάσταση.
Είναι το ίδιο με το να σας έλεγε ότι «θα ταξιδέψω στη δεύτερη μικρότερη (μετά το Βατικανό) χώρα του κόσμου, αλλά θα… ταλαιπωρηθώ λιγάκι. Θα πάρω την πτήση από Αθήνα για Αμπού Ντάμπι και από εκεί για Σίδνεϊ, απ’ όπου θα απογειωθώ για Οκλαντ με τελική κατεύθυνση το αεροδρόμιο της Σαμόα, στο λιμάνι της οποίας θα βρω το πλοίο για Τοκελάου!»
Περίπου μια εβδομάδα ταξιδιού δηλαδή για να φτάσει κανείς στο αρχιπέλαγος της Πολυνησίας, στη μέση του… πουθενά του Ειρηνικού Ωκεανού ώστε να βρεθεί στο κράτος – κουκίδα του παγκόσμιου χάρτη. Ενα κράτος που ουδείς γνωρίζει αν σε κάποια χρόνια από τώρα θα υπάρχει, καθώς το 1989 ο ΟΗΕ συνέταξε έκθεση σύμφωνα με την οποία προβλέπεται ότι θα εξαφανιστεί κάτω από την θάλασσα τον 21ο αιώνα λόγω της αύξησης της στάθμης των υδάτων από την υπερθέρμανση του πλανήτη!
Το νησιωτικό σύμπλεγμα Τοκελάου επισημαίνεται νόμιμα ως χωριστή οντότητα στην πολιτική γεωγραφία, έστω αν για τον ΟΗΕ και για τις διεθνείς σχέσεις ανήκει διοικητικά στη Νέα Ζηλανδία, από την οποία είναι εξαρτημένο τα τελευταία 88 χρόνια. Ο πληθυσμός είναι 1.222 κάτοικοι και η έκταση 10 στρέμματα, ενώ δεν υπάρχει πρωτεύουσα καθώς κάθε μία από τις τρεις ατόλες (κοραλλιογενείς νησίδες σε σχήμα δαχτυλιδιού, οι οποίες περικλείουν μια λιμνοθάλασσα) έχουν το δικό τους διοικητικό κέντρο. Το όνομα Τοκελάου σημαίνει «βόρειος άνεμος» στη γλώσσα της Πολυνησίας και οι κάτοικοι του δηλώνουν «Πολυνήσιοι». Φυσικά ως… γνήσιοι ιθαγενείς μιλούν την τοπική διάλεκτο και όχι την επίσημη αγγλική.
Για να φτάσει κανείς εκεί πρέπει να πάρει το καράβι από τη Σαμόα, το οποίο αναχωρεί κάθε πέντε ημέρες και το ταξίδι του διαρκεί από 24 έως 36 ώρες! Η περιοχή διαθέτει ένα ξενοδοχείο και έναν ξενώνα, αλλά στην επίσημη ιστοσελίδα του νησιού αναφέρεται ότι διατίθεται ένα μπάνιο για τους επισκέπτες και ότι οι τελευταίοι θα πρέπει να έχουν φροντίσει οι ίδιοι για τον ιματισμό τους.
Τον Φεβρουάριο του 2006 διεξήχθη δημοψήφισμα και στα τρία νησιά (Φακαόφο, Νουκουνόνου, Ατάφου) υπό την αιγίδα του ΟΗΕ με διακύβευμα να μετατραπεί επίσημα το νησί σε ένα αυτοδιοικούμενο κράτος σε ελεύθερη σύνδεση με τη Νέα Ζηλανδία. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες τάχθηκαν υπέρ της Ελεύθερης Σύνδεσης, ήταν όμως λιγότεροι από τα δύο τρίτα της απαιτούμενης πλειοψηφίας για να εγκριθεί η ετυμηγορία. Ενα επαναληπτικό δημοψήφισμα διεξήχθη τον Οκτώβριο του 2007 και με διαφορά 16 ψήφων, οι κάτοικοι καταψήφισαν ξανά την πρόταση για ανεξαρτησία από τη Νέα Ζηλανδία.
Στο νησί δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα αλλά διεξάγονται εκλογές κάθε τρία χρόνια (!) για να προκύψει το νομοθετικό σώμα που απαρτίζεται από 20 έδρες, αντιπροσώπους των 3 ατολών. Ο αρχηγός της κυβερνήσεως ονομάζεται Ulu και κάθε χρόνο η προεδρία αλλάζει μεταξύ των faipule (ηγέτες) των 3 ατολών του νησιού.
Οι κάτοικοι συντηρούνται αποκλειστικά από το ψάρεμα και τις εισαγωγές αφού το κοραλλιογενές έδαφος δεν επιτρέπει κάποιου είδους παραγωγή. Τα νησιά απολαμβάνουν ηλιοφάνεια όλο τον χρόνο και σύντομα θα αποτελέσουν την πρώτη χώρα σε όλο τον κόσμο που θα ηλεκτροδοτείται μόνο από την ηλιακή ενέργεια. Σύμφωνα με τις μελέτες θα εγκατασταθούν 4.000 φωτοβολταϊκά πάνελ στις τρεις ατόλες που θα συμβάλλουν στην εξοικονόμηση 12.000 τόνων διοξειδίου του άνθρακα.
Το Τοκελάου μετέχει ως ανεξάρτητο κράτος στους Πανειρηνικούς Αγώνες (pacific games) και το 2007 κατέκτησε το πρώτο χρυσό μετάλλιο του, κάνοντας και ρεκόρ παράλληλα εκείνη τη χρονιά με τη συγκομιδή πέντε μεταλλίων. Επίσημα αναγνωρισμένη ομοσπονδία σε αθλητικό επίπεδο έχει μόνο στο πινγκ-πονγκ, το οποίο προφανώς και είναι το… εθνικό σπορ. Αν ρωτήσετε λοιπόν κάποιον που θα πάει διακοπές και σας απαντήσει… «στο Τοκελάου για να παίξω πινγκ-πονγκ» εκλάβετε το ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό!
